Wielerparcours Discussiehoek Mountain Biking

UTAH, You Too!

©Copyright: Robert van Weperen, 1993

Hard copy: deze tekst is eerder afgedrukt in FIETS #2, 1994
Credits: Wolf's Reizen, Vera Novak, Utah Travel Council,
Northwest Airlines, US TTA, Jan Wilking, B.T. (Kaibab), Bill
Murphy

Reacties op dit reisverslag kunnen worden gestuurd naar Robert.

Moab - the mountain bike capital of the known universe

Het lijkt een claim zoals alleen Amerikanoos het kunnen verwoorden. Om de uitspraak op zijn waarheidsgehalte te toetsen reisde Robert van Weperen naar Utah. Bruin, met extra dikke kuiten en laaiend enthousiast keerde hij terug. Utah is één groot ATB-paradijs.

'Daaps' voel ik me als ik na twaalf uur catering en koptelefoon-muzak eindelijk m'n vliegtuigstoel uit mag. De verfomfaaide passagiers persen zich door de smalle slurf richting Salt Lake City. Maar eerst moeten we nog door de douane. Een herdershond snuffelt nerveus aan mijn bagage. Zeker op zoek naar geestverruimende middelen. Of zouden het vieze boekjes zijn? Het mag hier allebei niet. Utah is de staat waar niks mag, althans niet als het wordt ingegeven door de lagere driften. Maar dat geeft ook niet, ik kom hier om te fietsen en dat mag wel, graag zelfs. They love it. Als ik een uurtje later met ATB en al het hoogpolig tapijt van de hotellobby oversteek, is er geen haan die er naar kraait. Toegegeven, ik heb dit keer ook wel een juweeltje aan de hand.

Bloemetjesjurken

Mijn gastheer, de Utah Travel Council (het verkeersbureau van Utah, red.), heeft goed voor mij gezorgd: op mijn hotelkamer staan twee TV's, er is een zithoek, een pantry en een badkamer met 32 hagelwitte handdoeken in vier verschillende formaten. Het bed heeft de afmetingen van het formaat hotelkamer zoals ik dat gewend ben. Prima dus. Alleen jammer dat het raam niet open kan en ik lig die nacht met tegenzin aan een ruisende airco-long.

De volgende dag maak ik een tochtje door SLC. Het straatbeeld wordt gedomineerd door grote glimmende auto's en vrouwen gekleed naar de mode in Capelle a/d Ijssel: bloemetjesjurken en kousen tot waarschijnlijk ver in het kruis. Maar ik ben hier niet voor een modeblad, ik ben hier voor FIETS en zal mijn interesse overeenkomstig de bladformule richten. Ah, warempel, een heuse bike lane, een door witte strepen gemarkeerde strook gereserveerd voor fietsers. Navraag leert dat het een ambitieus initiatief is van het stadsbestuur in een poging haar burgers tot de fiets te bekeren en zo de alom aanwezige luchtverontreiniging terug te dringen. Maar de paden liggen er verlaten bij. Er wordt gefluisterd dat het voornamelijk de verantwoordelijke ambtenaar is, die veelvuldig van deze fietsstroken gebruik maakt.

Downhillen

Onderweg naar mijn eerste afspraak. De fiets ligt gehurkt op de achterbank, KLXY klinkt uit de speakers en de cruise control stuurt me beheerst door een uitgestrekt berglandschap over de eindeloze Interstate 80. Cruising USA. Op naar Park City, een ski-gebied waar ook in de zomer de ski-lift geen dag stil staat. Want als hier het laatste restje sneeuw gesmolten is, worden de skibindingen voor toe-clips verruild en gaat de ATB in plaats van de skilatten mee de berg op.

Ik maak kennis met Jan Wilking. Hij is promotor van het betere biken en geeft diverse fietsgidsen uit. Verder heeft hij samen met vele vrijwilligers tientallen kilometers single track aangelegd, zoals het parcours rondom het ski-gebied. Jan nodigt me uit voor een eerste kennismaking. Eenmaal bij het ski-station blijkt de enorme populariteit van de afdaling per ATB, wat ze hier kernachtig downhillen noemen. Tientallen fanatiekelingen gehuld in schreeuwerige kleding en getooid met een valhelm staan te wachten om zich omhoog te laten slepen. De ATB wordt aan een soort vleeshaak gehangen die speciaal voor dit doel aan elke skistoel is bevestigd.

Een beetje onwennig laat ik mij met fietshandschoenen aan door een skistoel scheppen en begint een klim van 1000 meter. Op de top staat een richtingaanwijzer die het begin van een vijftal afdalingen aanduidt. Om het verrassingseffect niet al te groot te laten zijn is van elke afdaling de moeilijkheidsgraad aangegeven met een kleurencode: groen staat voor makkelijk zwart voor heel moeilijk. Net zoals bij het skiën.

Mountainbikeconventie

We kiezen voor blauw en ik zet me af. Niet gehinderd door enige ervaring laat ik mij naar beneden vallen. De acceleratie is ongekend hoog en ik moet vrijwel continue in de remmen hangen om het spoor conform de bewegwijzering te volgen. Maar als het aan de full suspension - dus niet zo'n beetje maar volledig geveerde - Pro Flex 954 had gelegen, was ik al lang hors piste gegaan. Met volle overgave knalt'ie door de kuilen en als bij een rodeo moet ik proberen in het zadel te blijven. Links en rechts passeer ik mountainbikers die ruim vóór ons aan de afdaling waren begonnen. De dennebomen aan weerszijden van het 30 cm. brede spoor trekken als een groene streep aan mijn ooghoeken voorbij. Een kwartiertje later sta ik buiten adem en op knikkende knieën weer bij het begin van de skilift. De aluminium voorvork hijgt nog na en de remblokjes zoeken amechtig naar verkoeling. Als de stofwolken achter mij optrekken wordt een langgerekt remspoor zichtbaar dat naar beneden zig-zagt. Jan, die veel later arriveert, kijkt wat zorgelijk. Ik blijk regel numero uno van de mountainbikeconventie te hebben gebroken: altijd twee remmen gebruiken en beheerst afdalen zodat je zo min mogelijk grond verplaatst. De volgende afdalingen doe ik een stuk beheersder, zeker wanneer ik een smak tegen een boom heb gemaakt. Maar het blijft een geweldig spannende ervaring die zo veel van je lichaam en geest eist dat je na drie afdalingen uitgeput naar huis fietst. Geen après maar dat was in dit drooggelegde land toch al niet zo populair.

De volgende dag laat Jan mij wat proeven van de single tracks rondom Park City. Zo'n drie jaar geleden, toen iedereen zich realiseerde dat ATB een blijvertje was, is een aantal enthousiastelingen begonnen met de aanleg hiervan. Het trapt heerlijk over deze smalle paden en de adembenemende panorama's zijn bij de moeite inbegrepen. Jan vertelt me dat het uitbreiden van de trajecten veel gelobby kost omdat de grond vaak particulier bezit is. Maar gelukkig zien de meeste eigenaren het nut van de single tracks in: door de aanleg van deze paden gaat niet iedereen op zijn eigen houtje met de fiets de bossen in, waardoor de schade die de mountainbikers aanrichten geconcentreerd blijft.

Slick Rock

Door naar Moab in Zuid-Oost Utah, waar tot voor kort alleen cowboys woonden die in een onverstaanbare variant van het Amerikaans hun vee dreven. Sinds de uitvinding van de ATB staat er ook een fietsenrek voor de saloon. Want Moab is het opstappunt voor de meest fantastische ATB-pistes en trekt jaarlijks duizenden die hards die zich wagen aan de Slick Rock, the White Rim of Poison Spider. Stuk voor stuk namen die hier met veel eerbied uitgesproken worden.

In Moab zelf zijn diverse ATB-winkels gevestigd die de betere spullen verkopen. Sommige van hen organiseren ook ATB- expedities, zoals Kaibab die meerdaagse tochten verzorgt.

Aangemoedigd door de enthousiaste verhalen meld ik mij aan voor de The Maze/Cataract Canyon reis. Dit arrangement combineert fietsen en wild water varen. Er is nog plaats, maar voordat ik me kan inschrijven word ik uitvoerig gebriefd over de ontberingen die me te wachten staan en doorgezaagd over m'n gezondheid. Het scheelt weinig of ze hadden me ook nog mijn rechten voorgelezen.

Jurassic Park

Zes uur in de ochtend op een mini-vliegveldje nabij Moab. Ik maak kennis met Tai, Rhonda, Craig en Cheri mijn reisgenoten voor de komende dagen. Onwennig wisselen we wat algemeenheden uit, maar nog vóór het donker zullen we vrienden zijn. Een piepklein vliegtuigje brengt ons in een half uur diep de woestijn in. Het uitzicht is als de vliegtuigmotor: oorverdovend. De Colorado rivier kronkelt langs reusachtige rotsformaties met een dieprode kleur - het bloed van de verdreven Indianen? Er is nauwelijks vegetatie, de verlatenheid domineert.

Aan het eind van de landingsstrip wachten de begeleiders, een terreinwagen en onze fietsen. We krijgen een korte instructie: veel water drinken, goed naar je lichaam luisteren en blijven smeren met zonnebrandcrème

Er blijkt geen woord van gelogen. Reeds om 10 uur 's ochtends is de hitte amper te harden. Nergens schaduw en de overdosis zicht wordt nog eens weerkaatst door het zand en de stenen. De eerste kilometers stuur ik mijn tweewieler-terreinwagen behoedzaam over het zandspoor. Ik heb geen flauw idee hoe mijn vege lijf op dit uit de hand gelopen broeikaseffect zal reageren. Ook de anderen zie je met reserves de pedalen rondtrappen. Voor zover het niet de extreme omstandigheden zijn, is het wel de omgeving die je het gevoel geeft dat je flink verdwaald bent. In dit gebied zijn in miljoenen jaren tijd miljarden kubieke meters rots gee"rodeerd en in de vorm van zand weggewaaid. De weerbarstige delen zijn achtergebleven en vormen nu een steile rotswand van zo'n honderd meter hoog. We fietsen door het landschap uit de bioscoopcommercial van Levi's en films als Jurassic Park en Thelma & Louise.

Limousine

Zo'n twee kilometer achter ons rijdt een 4 * 4 terreinwagen, die tot de nok toe gevuld is met eten en water. Na drie uur fietsen wordt er gestopt voor de lunch. Wij liggen voor Pampus in de weinige schaduw als de begeleiders de lunch maken. Brood, kaas, tomaten en Diet Pepsi brengt het gezelschap weer bij zijn positieven en drie kwartier later staan we als herboren op de trappers. Het sturen gaat inmiddels een stuk beter en iedereen wordt wat spraakzamer. Maar het blijft hard werken en we zijn blij als er uiteindelijk een plek om te kamperen wordt gekozen. In fietsbroek scharen we ons rond de koelbox met Budweisers terwijl het management zich uitslooft in de keuken. Een uur later zitten we achter een bord met gerookte zalmmoten, een overheerlijke saus en sla. Zalm, midden in de dessert! Gimme a break. We prijzen in koor de vooruitgang en eten ons ongans. Voor de spijsvertering beklimmen we nog hier een daar een rotsje, zien de zonsondergang van ons leven en vallen in slaap naast het houtvuur.

De volgende dag heeft iedereen een gevaarlijke blik in de ogen. We zijn er klaar voor, we weten nu hoe het moet. Vol zelfvertrouwen knallen we de woestijn in. De vrouwen in het gezelschap manoeuvreren met het zelfde gemak als de mannen. De route van vandaag is ruiger - veel rotsen afgewisseld met stukken zand - en vraagt maximale concentratie. "To the Max!" klinkt het strijdlustig als een ogenschijnlijk onneembare rotsformatie voor ons opdoemt. Maar mens en machine zijn inmiddels volledig op elkaar afgestemd en de moeilijkste stukken worden met overtuiging overwonnen. Sommige klims en afdalingen zijn zo spectaculair dat we demi tour maken om er nog een keer van te kunnen genieten. Als het naar beneden gaat is het vooral cool om heel langzaam en met veel techniek af te dalen. De architectuur van de Pro Flex excelleert. Het aluminium reageert op de geringste beweging van de handen en voeten. Als je remt neigt de voortrein naar voren zoals je dat alleen bij een limousine ziet. Dender je met grote snelheid over gaten en kuilen, dan neutraliseert de voor- en achtervering de meeste klappen. De schokken hebben aanzienlijk minder impact op de fiets en zijn berijder, waardoor je minder snel vermoeid raakt.

Luchtbed

Onderweg passeren we rotsformaties met tot de verbeelding sprekende namen als Tea Pot Canyon, een rots in de vorm van een theepot met een diameter van een paar honderd meter, de Chimney Rock die eigenlijk meer op een fallus lijkt en het Doll House waar een labyrint van honderden obelixvormige rotsen eveneens fier de lucht insteken.

De tenten worden opgeslagen op een plek die ommuurd wordt door een rotswand van pakweg honderd meter hoogte. 's Nachts projecteert de volle maan het profiel van de rotsen achter ons op de vlakke rotsen vóór ons. Een kampvuurtje verwarmt de vermoeide benen. Vanaf mijn luchtbedje zie ik satellieten langs de sterrenhemel kruipen. O ja, voor de autotelefoon, dat was ik bijna vergeten.

Te vroeg, al op de derde dag, nemen we afscheid van onze fietsen en dalen we met volle bepakking af naar de Colorado River die honderd meter lager door het dal stroomt. We vervoegen ons bij een achttal toeristen, dat reeds drie dagen ronddobbert in een gigantische rubberboot. Bij onze aanblik deinst het uitgebluste gezelschap achteruit. We stralen een energie uit alsof er al drie dagen rauwe rots op ons menu staat. Met aan vrees grenzend ontzag maken ze plaats op hun oversized luchtbed als we - met tegenzin - aan boord gaan. Gelukkig blijkt een onzer bij de organisatie twee 'ducks' gereserveerd te hebben: een pakketje blauw plastic dat opgepomd kan worden tot een heuse tweepersoons kano. Tien minuten later is het ingeslapen gezelschap getuige hoe 'onze jongens en meisjes' de eerste rapid, een kolkende stroomversnelling, doorklieven. Nog steeds met mijn fietsbroek aan duik ik in een donderend, oorverdovend watergeweld. Met alle kracht en een klein peddeltje probeer ik met m'n maatje in het bootje te blijven zitten. Halfverzopen komen we even later uit het kolkend geweld tevoorschijn. Deze sensatie, bijna zo leuk als fietsen, zou nog twee dagen voortduren.

Hammer it!

Terug in Moab. Op eigen houtje doe ik de Slick Rock, die even buiten het stadje begint. De Slick Rock is een ervaring op zich. Het gebied is geformeerd uit versteende zandduinen zodat je over een volstrekt glad oppervlak fietst dat continue in hoogte varieert. Zoiets als onder de nieuwe brug over de Rijn bij Arnhem, maar dan anders. De route vergt een goede conditie en een uitstekende techniek, maar je komt altijd thuis want het parcours is gemerkt met witte stippen. Zes uur later koop ik in een supermarkt m'n onderscheiding: een speldje met daarop een fietsertje en de magische naam Slick Rock. Met weemoed verlaat ik Moab en koers naar het zuiden met als eindbestemming Brianhead. Een nieuw hoogtepunt van deze reis: 3000 meter boven de zeespiegel. Ook een ski-oord, maar dan met een aanzienlijk ruigere omgeving dan Park City.

In de hotellobby maak ik kennis met Bil Murphy. Hij heeft een fietswinkel in het hotel. Hotelgasten lopen zo vanuit hun kamer de winkel binnen om een fiets te huren of wat power bars in te slaan. In Brianhead opnieuw single tracks in de categorie erg erg. Samen met Bill en een groepje ATB'ers worden we met een busje naar het hoogste punt gereden en kiezen we uit één van de vele tracks. "Hammer it down!" klinkt het als we met hoge snelheid het nogal ruige, geaccidenteerde terrein doorkruisen. Het landschap is als op een ansichtkaart uit Zwitserland: rotsen, veel dennebomen en af en toe zo'n kitscherige alpenweide of een beekje. Schitterend. In de afdaling leer ik een nieuwe techniek: elke oneffenheid van formaat in het enkelvoudige spoor blijkt een ideale springplank om me op af te zetten en meters door de lucht te fietsen. Vooral met maar 11.2 kilo tussen de benen blijkt het geen probleem de boel omhoog te krijgen. Eenmaal in de lucht is het de kunst om vlak voordat de daling zich inzet nog even klik-klik de Grip Shift twee nummertje terug schakelen zodat ik in een optimale versnelling aan de volgende springschans kan beginnen. Verrek, daarom heet het hier natuurlijk UTAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.

INFO

Utah informatie

State of Utah, European Office, Rue Emile Dury 220 B-1410 WATERLOO, Belgie. Tel. 09 - 32 - 2 - 351 00 75 of fax 09-32-2-351 09 59. US TTA (Amerikaans Verkeersbureau), 020 - 575 53 80. Veel belangrijke adressen staan in de Bicyle Utah Vacation Guide.

Er naar toe

Wolf's reizen in Beuningen biedt diverse ATB-arrangementen. Behalve de overtocht verzorgen ze ook de reservering voor de ATB-tochten tegen dezelfde prijzen als die je ter plaatse zou betalen. Als je op de bonnevoi gaat loop je gerede kans dat alles al vol zit. Een auto kun je sowieso het beste vooruit reserveren, huren on the spot is aanzienlijk duurder. Voor informatie: 08897 - 73030.

Fiets mee of niet?

Overal in Amerika waar je lekker kunt fietsen, kun je ook fietsen huren. Veelal is er behoorlijk materiaal beschikbaar, een verende voorvork is bijna standaard. Maar sturen op je eigen bike blijft natuurlijk het fijnst, vooral als je veel gaat fietsen. Met Northwest Airlines mag de fiets gratis mee. Info: Northwest, 020 - 627 71 41. Een goede verzekering is aan te bevelen. ELVIA is voor zover bekend de enige in Nederland die met zijn tijd is meegegaan en fietsen van boven de f 500,- verzekert. Elvia 020 - 561 87 11.

Bestemmingen

In Park City en Brianhead kan je zeker drie dagen heerlijk fietsen. De skilift is open voor fietsers van half juni tot half september. Voor de mooiste tracks in Brianhead moet je vragen naar Bill Murphey in hotel Brianhead. De Slick Rock in Moab is een must. Een reis onder begeleiding vergt een flinke investering, maar dan maak je wel iets mee dat op eigen houtje onmogelijk te realiseren is. Dat overleef je eenvoudigweg niet.

Prijzen

De VS zijn - in tegenstelling tot wat velen denken - relatief goedkoop. Eten en overnachten zijn billijker geprijsd dan in West-Europa. De prijzen voor kleding zijn ongeveer vergelijkbaar, een echte Levi's is hier spotgoedkoop: soms niet meer dan $ 26,-.

Seizoen

De maanden april, mei en september, oktober zijn voor de woestijntochten het meest aantrekkelijk. Immers dan is de temperatuur redelijk te harden.

Kaarten

Die kun je goedkoper ter plekke kopen. Let's Go USA is erg handig voor mensen die op eigen gelegenheid rondtrekken.