Rome - Een avontuur

11 mei tot en met 7 juni 2003

Zondag 11 mei

Om 10 uur vertrek ik voor weer een avontuurlijke tocht, ditmaal naar Rome. Het begin is bekende weg, die gaat naar Schoonhoven en dat is een rondje wat ik meerdere malen per jaar fiets. Het weer is uitstekend al is de wind op de vlakte wel iets strakker dan ik verwachtte. Voor ik de pont op ga wil ik eerst eten maar daar komt niets van want de pont, lijkt het, wacht al op mij. Hier kennis gemaakt met een man die met een omweg op weg is naar Den Bosch. Tot Molenaarsgraaf zijn we samen opgefietst daar, op `n kruising, laat ik hem gaan en stop bij `n bankje om te eten, het is ten slotte al 1 uur. Hier, op het bankje, zit ik gewoon al een kleur op te doen terwijl ik eet. Het wil er wel in want de eerste 50 km zit er op en wie weet hoeveel het er zullen worden. In Boven Hardinxveld vaart de pont niet op zondag dus moet ik verder naar Gorinchem en daar de brug over. Dit is buiten de berekening, ik wil zo veel mogelijk over rustige wegen. In Nieuwendijk ben ik voor het eerst het spoor bijster dat kan nog wat worden als dit de voortekenen zijn. Ik wil naar Hank en de richting wordt slecht aangegeven, dus de weg vragen. De vriendelijke man vertelt mij een mooie weg door de Biesbosch, die ik ook neem. Aangekomen in Hank besluit ik tot de eerste koffiestop op `n terras. Het is de eerste koffietent die open is na Schoonhoven en het wil er echt wel in na 100 km. Van Hank ga ik naar Raamsdonk en via De Bergen lans de Donge naar Dongen. Hier vandaan ga ik binnendoor, `n zoektocht is het wel, naar Chaam waar ik strand op camping de Meijsberg. Ik ben de enige gast met tent tussen allemaal caravans met vaste standplaatsen. De hele avond komen de vaste gasten langs om een praatje te maken en vragen wat de bestemming is van die man met zijn, in hun ogen, vreemde uitrusting. Rond 9 uur vindt hier een uittocht plaats, het weekend is afgelopen, en de meeste mensen gaan naar huis. Het weer is vandaag voortreffelijk geweest. In Ter Aar de mouwstukken al afgedaan en de hele dag goed fiets weer. De enige pech vandaag is geweest dat de half gevulde gasfles op een of andere manier defect is waardoor ik de nieuwe moest aanbreken. Weggooien dat oude ding en niet verder meenemen, uit zuinigheid, en het later weer proberen. De berichten voor morgen zijn goed dus kan ik rustig gaan slapen. Vandaag 145 km, is iets te veel, in 7.06 uur, gemiddeld 20.5 km. Het lijkt mij wel leuk voor de, eventuele lezer(s) van dit verhaal om dat in het vervolg te vermelden dan merk je dat het geen race is die ik doe maar echt een vakantietocht met positieve en negatieve kanten al hoop ik wel dat die laatste achterwege blijven.

Maandag 12 mei

Half 9 al op de fiets. Dat komt door het de slaapzak in gaan als het donker wordt en dat doe je thuis niet. De afgelopen nacht is het noodweer geweest en ik ben een paar keer wakker geweest. Even spookte het door m`n hoofd, als de tent maar niet plat gaat zoals in St Jean Pied de Port. Gelukkig sta ik aardig luw. Het is wel knoeien om de juiste door mij uitgestippelde weg, uit de topografische atlas, te vinden. Ik heb alles wel beschreven maar geen kopieën van de kaart gemaakt. Natuurlijk ben ik ergens verkeerd gereden, de weg gevraagd aan de postbode, als die het niet weet weet niemand het denk ik, naar het kanaal van Dessel. Dat is nog verder weg dan ik dacht. Toch ben ik er binnen de kortste keren. Van daar is het een rechte weg naar Tessenderlo waar ik koffie ga drinken bij de mensen van Race Productions. Langs het kanaal geen cafés voor koffie en ook geen water dus dat is een kleine misrekening. In Mol brood gekocht en verder langs het jaagpad. In het begin is het kanaal erg smal en ik vraag mij dan ook af hoe de 2 schepen die ik zie elkaar passeren. In Tessenderlo op het industriepark is het even zoeken want de boel is opgebroken. Opeens zie ik iets bekends en dan ben je er ook. Met Jan een bakkie gedaan en aardig wat gepraat. Na `n half uur verder langs het Albert kanaal. Een pauze in Stokrooie, iets van het kanaal af, waar mij honderd uit wordt gevraagd waar ik naar toe ga. Als ik vertel dat ik naar Rome ga branden de verhalen los. Het zijn hier, in dit café, allemaal leeftijdsgenoten die verknocht zijn aan de fiets en, ieder voor zich, het nodige op de fiets gedaan en meegemaakt hebben, als ik ze moet geloven. Er zal wel iets van waar zijn, het zijn allemaal van die mager taaie lijven die het een en ander hebben meegemaakt, waaronder natuurlijk hard werken. Bij wegopbrekingen, tussen en rond Hasselt en Genk, moet ik een paar keer naar de weg vragen. Op een plaats rij ik gewoon door en denk ik kan er wel door, dat was dus niet zo en de werklui, allemaal fiets liefhebbers denk, leggen gewoon een paar minuten het werk stil om mij door te laten. Het is 7 uur en ik heb gedoucht en gegeten. De regen tikt, sinds 10 minuten, zachtjes op de tent en ik werk het dagboek bij. Bij het inschrijven wordt mij gevraagd of ik wil douchen, het antwoord is ja. Moet ik een key kopen voor € 37,-.

Die krijg ik morgen retour als ik hem inlever, min de gebruikte douche minuten. Het weer was vandaag droog en aardig helder weer, niet uitgesproken warm. Ik denk 15°, vanmorgen langs de weg om 11 uur 11°. Prachtig restaurant op de camping, denk ik ga een lekker biertje drinken, na 135 km in 7.06 met een gemiddelde van 18.95 km, is die tent gesloten.

Dinsdag 13 mei

Wakker van de regen en het is pas 6 uur. Een half uur later de slaapzak uit, wassen, eten en inpakken. 8 Uur is het als ik vertrek klaar ben. Key inleveren, € 1.20 betalen om hard te lopen onder een douche om geen lauw water te missen en dat 5 minuten lang. Lange beenstukken, dichte handschoenen, overschoenen en regenjack aan en richting Maastricht. Al na `n kwartier regenjack uit, te warm. 9 Uur is het als ik bij het station ben en daar aan de route begin van Paul Benjaminse. Al snel heb ik gezelschap van een man die een keer non stop van Maastricht naar Parijs is gefietst . Ik schrijf het eerst in het dagboek aan de koffie in Mechelen, in Gulpen was alles nog gesloten. Ergens in de buurt van Partij de handschoenen uitgedaan. Sinds 10 uur komt er soms een bleek zonnetje door de wolken en dan word ik optimistisch. Het is dan ook gelijk iets aangenamer en als het zo doorgaat zie ik mij vandaag nog in korte broek.Het middagmaal gebruik ik, zoals gebruikelijk in de vrije natuur, ergens langs de kant van de weg. Wordt de lucht toch donker en breekt er een onweer los waar ik een staartje van mee krijg. Ongeveer 10 minuten lichte regen. De temperatuur is al geen wonder dus ik krijg het koud, niet mooi meer. Alle kleding weer aan. 10 dode vingers heb ik en dat duurt bij mij nog al lang voor dat die warm zijn. In Raeren kom ik bij een winkel, is open en Klaas wil naar binnen om wat inkopen te doen. De mevrouw staat buiten en loopt voor mij uit de winkel binnen en draait, tot m`n stomme verbazing, vlak voor m`n neus de winkel op slot, 12.31 uur volgens de klok in de winkel die ik goed kan zien. ONGELOFELIJK wat aardig. Van Eupen naar Ternell is alleen maar klimmen door de natte koude bossen heen. Het voordeel is dat ik, door de inspanning, weer warm wordt. Hier heb ik, voor de kenners, al 32 X 32 gereden. Heb ik de koffie op, in Ternell, wil ik de deur uit gaan zie ik tot m`n schrik `n grauwe grijze lucht en het regent. Het eerste idee is nog een kop koffie maar na nog een blik op de lucht besluit ik toch op de fiets te stappen. Gelukkig valt er na een paar minuten geen regen meer. Het wordt nu snel beter. De zon is er nu, na de bossen, gelukkig weer volop, alleen de weg is nog nat. In de klim het regenjack uit gedaan en de pet afgezet. Bij de stuwdam is de route beschrijving niet helemaal correct en is het daarom even zoeken. Het is een groot natuur gebied en je komt hier niemand tegen. De wegen zijn onverhard in het dal van de Hill en ook nat. Daarbij komt nog dat die onverharde natte weg iets omhoog gaat. Het gaat zwaar want het zuigt gemeen aan de banden waardoor je haast niet vooruit komt. Volgens de route beschrijving moet ik op `n punt in het dal van de Hill door `n beek heen waden. Het blijkt 10 cm diep en 50 cm breed te zijn ondanks de regenval van de laatste dagen. Ik heb een poging gedaan om er een foto van te maken, vorige bladzijde, maar dat is denk geen succes. Vlak voor Bôsfange verkeerd gereden en via Elsenborn, inkopen gedaan, kom ik in Bütgenbach waar `n camping is. Er is snelheid geboden want de lucht kleurt ongelofelijk grijs. Het duurt dan ook niet lang voor de eerste druppels vallen. Gelukkig staat de tent op tijd. Eerst onder de douche en dan eten want ik heb het behoorlijk koud gekregen. Het regent al ruim `n uur en ik durf nog niet naar de fiets te gaan kijken die iets verderop onder de bomen staat. De camping kijkt uit op Lac de Bütgenbach. Inschrijven heb ik nog niet gedaan, het kantoor is gesloten. Vandaag heb ik alle talen meegemaakt en moeten spreken, zover als dat gaat, Vlaams, Frans en waar ik nu ben spreken de Belgen Duits. Gelukkig is het later op de avond droog en kan ik nog `n loopje maken om de omgeving wat te verkennen. De camping heet Worriken en ik heb niet betaald. Vandaag erg veel klimmen er was geen meter vlak. 118 km in 7.27 uur met een gemiddelde van 15.8 km en een top van 52.5 km.

Woensdag 14 mei

Eindelijk koffie, en dat pas om half een en de eerste keer dat ik schrijf. De hele nacht heeft het geregend. Vannacht een klei ongelukje, moest ik nodig plassen, stap uit de tent en struikel over de half geopende opening, die komt op een scherp gedeelte van de gasbrander, die buiten staat, is er een scheurtje in de binnentent. Bij het opstaan is het droog en dat zou zo blijven, maar koud dat het is. Alle kleren die ik in de tas had heb ik aangetrokken maar het blijft koud. Omstreeks 10 uur is het even schrikken, het wordt licht, de zon komt door, maar de koude wind blijft. De trek naar warme drank, koffie, krijgt zo langzamerhand de overhand maar alles is gesloten. In de omgeving van Wehbusch zie ik `n man `n spandoek ophangen en heb ik het idee dat het een café is. Inderdaad, maar ik krijg de koffie in de huiskamer wat tevens café is. De eigenaar is een jaar ouder dan ik ben en weet alles van de Benjamins route. Iedereen komt hier denk ik iets gebruiken, verder is er in de hele omgeving niets. Het is `n praatgrage man, we zitten aan de huiskamertafel met een, later aan -gekomen Nederlands echtpaar uit Amsterdam. De man raadde meteen dat ik naar Rome ging, iedereen op de route komt hier aan vertelde hij. In Vianden schijnt de zon zo heerlijk dat ik besluit om hier op de brug een poosje in de zon te blijven zitten. De weg van Vianden naar Bollendorf heb ik in een eerdere vakantie al eens gereden. Hier heb ik nog `n kwartier regen maar ik heb er weinig of geen last van want de bomen houden het meeste tegen. Ik denk dat ik achter de bui aan rijdt want ik ga regelmatig over natte wegen. Het is half acht in de avond en ik ben op een camping in Müllerthal, zondernaam. Wat ik hier meemaak slaat alles. De camping is van, denk ik Nederlanders of Belgen want er wordt heel goed Nederlands gesproken. Het zijn alleen de kinderen die ik nog maar gezien heb. `n Meisje van ongeveer 7 jaar brengt mij, na aanbellen, naar `n plaats, `n jongen van 6 jaar geeft mij de sleutel van de douche, `n meisje van 5 jaar neemt de sleutel weer in ontvangst. Ik ben hier nu meer dan `n uur en ik heb nog geen volwassene gezien. Müllerthal is ongeveer 20 km ten zuiden van Vianden gelegen. Het is droog en ik lust eindelijk wel eens `n biertje van de streek, dus ga ik op verkenning uit. Er zijn hier 2 hotels maar dat ziet er voor mij als campinggast niet zo uitnodigend uit. Iedereen begrijpt het resultaat, na al deze dagen nog geen biertje van de ….. ja juist, en nog geen enkel biertje gedronken deze vakantie. Vandaag 118.3 km in 7.02 met een gemiddelde van 16.8 km en een maximum van 64.4. Dit heb ik wel gedaan op een weg waar ik verkeerd gereden was. M`n fiets ziet er niet uit met al die bagger van al die onverharde wegen. Kwart voor negen en ik hoor onweer in de verte, wat zal het weer zijn morgen.

Donderdag 15 mei

Half negen en ik fiets. Dit ging niet zonder slag of stoot want na herhaaldelijk bellen en lang wachten maak ik eindelijk kennis met de moeder van de kinderen, in nachtgewaad. Het weer is iets vriendelijker, de koude wind is weg maar toch niet warmer dan 10° denk ik. In de omgeving van Junglinster is het weer iets vriendelijker en doe ik voor heel even, niet voor lang, de dichte handschoenen uit en de pet af. Ook deze morgen is elk café gesloten en ben ik als een kind zo blij met het eerste bakkie hier in Schengen, om 11.45 uur. Kan ik mij eindelijk een beetje warmen. Dat doe ik met `n tosti met `n gebakken ei er op. Weer heb ik 2 paar sokken aan maar in tegenstelling tot gisteren maar een paar beenstukken, de 3 kwart heb ik in de tas gelaten. Km`s lang heb ik langs de Moselle gefietst, vlak en dat is lekker opschieten. Hier uit het raam kijk ik uit over de brug over de Moselle en zie `n ander met `n bepakte fiets de kant uitgaan die ik ook moet. Het meisje wat mij hier bediend spreek een aardig woordje Nederlands en informeert naar m`n bestemming. Vol ongeloof kijkt ze mij aan als ik het eind doel van de reis vertel. Voor ik hier uit Schengen vertrek eerst de ketting smeren want die piept dat het `n lieve lust is. Ongelofelijk maar waar ik zie `n leuk plekje, in de omgeving van Budling, en besluit hier het middagmaal te gebruiken. Dit besluit wordt mede ingegeven door de nu flauw schijnende zon en het ontbreken van de koude wind. Voor het eerst rol ik de tent uit om te drogen en lucht de slaapzak. In Sierck-les-Bains heb ik het alternatief van de route langs de Moselle genomen. In Aboncourt kies ik de makkelijkste weg, niet onverhard deze keer dat heb ik de laatste dagen genoeg gehad. Aangekomen in Vigy doe ik eerst de boodschappen voor het avondmaal. Bij Vry de D3 genomen naar Burtoncourt. Het is even zoeken, het staat niet aangegeven en daardoor iets te ver gereden. Staat er een oldtimer langs de kant van de weg, met een Nederlands nummerbord, met pech. Met de landgenoten een praatje gemaakt. Er is hier zoiets als de tulpen rally denk ik. In het dorp naar de camping gevraagd, ben ik iets te ver gereden. Het eerste wat ik doe is lekker lang en met heet water douchen. Daar warm je heerlijk van op. Zet ik de tent op komt er `n jonge man, uit Den Haag, aanlopen en verteld dat hij met z`n vrouw samen de zelfde route fietst in omgekeerde richting. Met de trein zijn ze naar Basel gegaan en daar vertrokken richting huis. Zit ik hier voor de tent heerlijk in de zon te schrijven in het dagboek en dat om half acht. Koud dat het weer was vandaag maar gelukkig droog. Voor de komende dagen wordt de temperatuur iets beter maar de kans op regen blijft, volgens het weerpraatje via de wereldomroep. Ik kijk vaak naar de zwaluwen en die vliegen wat hoger dus heb ik wel vertrouwen in het weer.

121 km, 6.33 uur, gemiddeld 18.43, maximum 55km.

Vrijdag 16 mei

Bij het opstaan een stralende zon en het ontbijt met rondom mij heen het witte gras van de nachtvorst. Wat een heerlijk gevoel en een prachtige morgen op deze manier. Van start met been en mouwstukken. Het duurt niet lang of de extra kleding gaat de tas in, wel fris maar je moet er iets voor over hebben als je `n kleur wil hebben. De streek waar ik door heen fiets is verlaten met veel landbouw, koolzaad en granen. Onderweg om ongeveer half elf een broodje gegeten op een bank met wat uitzicht. Voor de eerste koffiestop moet ik wachten tot ± 1 uur in Crostenquin en dan moet ik ook nog iets van de route af. Ongeveer 5 km na Crostenquin staat hij langs de weg, Anton. We maken een praatje van 5 min en besluiten om samen verder te fietsen. Hier gebeurt iets wat ik niet wil en waarom ik zulke tochten het liefst alleen maak. Graag maak ik foto`s van dingen die mij opvallen of mooi vind. Fiets je samen dan denk je gauw laat maar. De oude sluis valt mij op en ik wil een foto maken, vraag of zeg ik tegen Anton wacht even ik wil graag een foto nemen van die sluis. Belachelijk eigenlijk maar het is een consequentie van samen fietsen. Hier langs het Canal des Houllères vertel ik hem dat ik op weg ben naar Sarrebourg waar, volgens mij, een camping is. Een misser, geen camping. In het centrum op een terras wat gebruikt. We kiezen voor de kortste weg naar Gondrexange en Anton vraagt, in z`n schoolfrans, aan een ouder echtpaar, de weg, zegt de man, ik breng jullie wel want het is te moeilijk om te vertellen. Dat is leuk zeg, het mannetje met z`n dikke buik wil wel laten zien dat hij fietsen kan en ontwikkeld een tempo waar je u tegen zegt. Al snel is zijn vrouw op achterstand en op de vraag van Anton of we moeten wachten wuift hij dat onverschillig weg. Anton doet dit voor het eerst maar hij gaat hard zat vind ik. Hij is dan wel 7 jaar jonger schat ik, uit z`n verhalen op te maken. De zon bleef niet zo helder als vanmorgen maar wel de hele dag in korte broek en korte mouwen. Nog geen zonnebrandolie gebruikt maar wel neus en oren met zalf ingesmeerd. Veel meer wind dan gisteren en pal tegen. 142 km, in 7.47, gem.18.22 km en maximum van 55km. Totaal tot nu toe 780 km.

Zaterdag 17 mei

Half 7 wakker, regen, `n half uur later uit de slaapzak en de regen lijkt minder of wil ik dat alleen maar.? Toch maar alles gereed maken voor vertrek het kan immers droog worden. Het is half 9 en het miezert nog wat. Boodschappen doen en op weg. Een beetje jojoën met de regenjas, aan en uit en dat een paar keer. Het probleem is dat je net niet nat wordt van deze regen. Vol goede moed begin ik aan de klim van de Col du Donon. Al snel gaat de windvanger uit, te warm. Half 12 ben ik boven. In de afdaling koffie drinken, ik hou het bij een kop want ze zijn niet zo vriendelijk vind ik. Pracht afdaling droge weg en mooi lopende bochten. Net buiten Schirmeck eten en de tent drogen, het is hier zelfs wat warm als de zon doorkomt. Bij Bergheim besluit ik om de vlakke variant te nemen, waarom weet ik niet maar waarschijnlijk ben ik op m`n gemak uit. Maar boontje komt om z`n loontje en kom ik bedrogen uit. Wat gebeurt er, steekt de wind op en natuurlijk tegen en nergens bescherming. Als ik mag schatten dan denk ik windkracht 4. De andere route is wel klimmen maar waarschijnlijk luw. Op de camping in Turckheim Natasja ontmoet, een meisje uit Alkmaar en in haar uppie op weg naar Rome. Van een echtpaar uit Heerlen een uitnodiging om `n biertje te komen drinken.

De man, 10 jaar ouder dan Klaas, doet lange afstand marsen van 60 tot 100 kilometer. Het laatste deel van de route was iets meer toeristisch, er zijn wat meer cafés`s open en meer souvenir winkels. Het is heerlijk buiten en windstil als ik dit schrijf, 21.45 uur. Vandaag 118.5 km, in 7.06.30, gem.16.66 en een maximum van 61.7 in de afdaling van Col de Steige. Door die uitnodiging is het donker als ik de laatste letters op papier zet.

Zondag 18 mei

Grauwe grijze lucht en regen. Na het afrekenen, om 9.15 op de fiets met lichte regen en geen regenjack aan. De route gaat door kleine rustige dorpen met al een aantal toeristen. Zelf kijk ik ook hier en daar en schiet dan ook geen meter op. Komt nog bij dat, vanaf Rouffach, de wind toeneemt en het erg vlak is en, net als gisteren, pal tegen. Eens komt het, na Merxheim gaat het sneller, ik heb voor de wind. Soms een regenbui van een paar minuten maar dat weerhoudt mij er niet van om de beenstukken in de tas te doen. Of de duivel er mee speelt, nog geen koffie tijd en de cafés staan zowat naast elkaar en allemaal open, krijg je trek dan is er in geen velden of wegen een te zien. Zodoende zit ik pas om half 1, in Munchhouse, op de eerste bak te wachten en denk ik dat de koffie eerst nog uit de winkel moet komen en dan nog malen natuurlijk. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Eindelijk KOFFIE. Ik ben de enige gast en de koffie is gemalen en gezet dan kan de tweede nooit lang wegblijven als ik die bestel. Ook de tweede duurt lang, erg lang. Het is hier net zo vlak als de polder bij ons thuis. De sproei installaties boven de gewassen, zowat allemaal maïs, zijn enorm. Onderweg zie ik een thermometer en die geeft 20° aan, even later een met 14°, laat ik het gemiddelde maar aanhouden. Volgens het boek neem ik de korte, saaie, snelle route langs het Canal du Rhone au Rhin. Zo saai is het niet als beschreven staat, het barst hier van de wandelaars en de sketers. Alle sketers hebben, in tegenstelling tot Nederland, een helm op. Mensen op de fiets hebben zelfs vaak `n helm op vooral de jeugd. Ik ben nog getuige van een ongeval gelukkig zonder ernstige gevolgen. Een kleine jongen van `n jaar of 5à6 laat zich voortrekken door `n hond zo groot als `n kalf, gaat die hond door een of andere oorzaak rennen en neemt dat jongentje op sleeptouw. Gelukkig belanden ze snel in het gras maar de hond is niet te stoppen en neemt het jankende mannetje, dat niet loslaat, tientallen meters mee, op z`n buik en janken, door het gras. Welke ouder laat dat nu toe zo`n lichtgewicht zich laten trekken door `n hond, onbegrijpelijk. Het lijkt of hier, langs het kanaal, geen wind staat want die komt van rechts en daar staan de bomen en de aangename temperatuur deed de rest.

Ik fiets zelfs in een zomerse uitrusting. Ongeveer `n uur in Basel doorgebracht en wat rondgekeken, kopen kan niet want ik heb geen Zwitserse franken en heb goede hoop dat ik met € uit de voeten kan. Hier op de camping, in Kaiseraugst, is het geen probleem ze geven zelfs in € terug. De camping is prachtig, ik zit hier 5 meter van de Rijn af met een zwaan als gezelschap, in het begin stelde zij mijn gezelschap niet zo op prijs want zij begon te blazen en met de vleugels te klapperen maar na enige tijd was ze gerustgesteld. Vandaag heerlijk weer, 105.9 km in 6.08 uur, gem. 17.26 en `n maximum van 61.7 waar weet ik niet meer. Het is 9 uur en ik zit nog in m`n hemd voor de tent, dat is nog eens vakantie.

Maandag 19 mei

Twaalf uur en ik zit op een terras in Waldschut, Duitsland. Ik heb hier bij de aldi supermarkt boodschappen gedaan en kon dus met de, voor mij, vertrouwde munt betalen. In Laufenburg ging ik de grens over en heb daar op de brug even in de zon gezeten en `n paar foto`s gemaakt vanaf de brug. Bij Koblenz ga ik de grens weer over en zoek me rot naar de juiste route. Ik heb de indruk dat ik in een cirkel rijdt want ik kom in zelfde straat en zie elke keer weer de borden van de rijn route die ik hier volg. Is het misschien beter om in `n plaats, als deze, de borden voor de heen en terug route van `n A en `n B te voorzien. Nu kan ik er geen touw aan vast knopen.Vanaf Rheinfelden tot Wallbach volg ik nu exact de route langs de Rijn, erg mooi en rustig. Op het laatst was ik zo ongeduldig van al dat gezoek dat ik, van af Luttingen tot Waldschut, de grote weg heb genomen. Acht uur vertrek ik van de camping de douche kaart en de sleutel leg ik onder het kussen op de stoel zoals afgesproken. De mensen zijn hier erg vriendelijk, ook hier moet ik een kaart kopen om te douchen maar als ze van mijn plannen horen zijn ze erg enthousiast en mag ik voor niets onder het warme water door. De camping gaat pas om 9 uur open maar dat is geen probleem ik krijg gewoon de sleutel en we spreken een plaats af waar ik die achterlaat. Langs de Rijn zie ik een pracht plek om de tent te drogen een pauze te nemen en, belangrijk, `n kleur krijgen door in de zon te zitten. Bij het bekijken van de route besluit ik om te pakken en 35 km verder naar een camping te gaan en wat kleding te wassen.Nauwelijks zit ik op de fiets of ik wordt ingehaald door `n dikke Zwitser die met mij een praatje begint. Al snel komt het weer ter sprake en hij deelde mij mee dat voor deze streek storm en regen voorspeld is vandaag. In Will vallen de eerste druppels maar gelukkig is het snel over. De wind, hard en voor, die is er wel degelijk. In Flaach rij ik, met de donkere lucht in de verte en de waarschuwing van de regen in het achterhoofd verkeert. Kom ik uit in Volken, daar een richting aanwijzer naar Andelfingen, nou dat heb ik geweten, alles onverhard. Op een gegeven moment de weg gevraagd, die werd mij gewezen met een blik van leedvermaak. Eerst omhoog, dan links, rechts enzovoort. Vooral dat omhoog is wat, ik ga soms maar 3km per uur en dreig om te vallen, en dat met de donkere lucht als dreiging op de achtergrond. Ik fiets mij het lebbes. Wel 3 keer vragen en jawel daar is Andelfingen en de camping en nog droog. Klaas kan niet in € betalen maar na een vriendelijke blijk van mij strijkt ze, het is een dame, haar hand over haar hart en kan het wel. Eerst bestel ik `n fles bier, ik barst van de dorst, en drink eerst een glas leeg. Nu de tent opzetten. Terwijl ik begin gaat het toch stormen, snel pak ik m`n spullen en ga verder in de luwte van `n caravan. Ook dat brengt geen geluk, het gaat stortregenen. Iedereen die aanwezig is helpt om de spullen onder het afdak bij de kampwinkel te brengen en ondanks de regen helpt iedereen met de tent opzetten. De tent staat, nog redelijk snel en droog, en het noodweer breekt werkelijk los, stormen, onweer, bliksem en vrachten regen. Het duurt nu al meer dan `n uur. Het is nu 18.45 uur. Gegeten heb ik wel, of is het bunkeren, onder het afdak of terras bij de winkel. De douche is 10 meter van de tent maar zelfs van de oversteek word ik al nat dus dat doe ik niet. Het is iets lichter en rustiger, eerst douchen. Onderweg een stunt, er bleef een vrachtautootje achter mij rijden en naar mijn indruk en zover als ik het kon zien, ik heb een spiegel op de fiets, kijken naar de kar en de klompen achterop. Kijkt niet uit en ziet de auto voor hem niet linksaf slaan, de bestuurder kon de auto voor hem net ontwijken maar kwam helemaal op de linkerkant van de weg, met zwarte remsporen op of in het asfalt, tot stilstand. Gelukkig goed afgelopen. Vandaag tot 5 uur mooi weer met ± 20° met aardig wat zon. 108 km in 6.20.45 uur, gem. 17 km, maximum 53.4 km.

Dinsdag 20 mei

Half zes de tent uit voor een noodzakelijke behoefte, lekker weer de slaapzak in en pas om half acht wakker. Het is 10° kouder dan gisteren met af en toe dreigende regen. In Frauenfeld eerst franken halen, het is gewoon lastig zonder dat, voor ons, vreemde betaalmiddel. Gelijk doe ik boodschappen in de super naast de bank. Hier maak ik kennis met een Nederlands echtpaar die hier beginnen aan de fietstocht naar Rome en het in 3 weken willen doen. Mijn vrouw is 15 weken zwanger verteld, heel trots, de mannelijke helft van het paar. Ik fiets in het dal van de Thur en de streek is vrij vlak met veel land en tuinbouw. Nog even met het jonge echtpaar meegefietst, man 100 m voor de vrouw, en aan het meisje verteld dat ik wel eens met een van m`n dochters op fietsvakantie geweest ben. Op die vakantie fietste ik altijd achter m`n dochter, dan hoeft de mindere zich nooit het lebbes te fietsen. Het meisje fietste, op advies van een arts, met een hartslagmeter. Nog een tijd langs de kant van de weg gestaan en kijken naar een paar roofvogels die aan het vechten zijn. In Bischofszell koffie en `n broodje. Langzaam maar zeker komt de zon weer door en hoop op een stop rond het middaguur om de tent weer eens te drogen. Valt het plan in duigen, ik kom buiten na de koffie valt het water met bakken uit de lucht. De eerste gedachte is weer koffie maar het wordt al minder dus regenjack aan en vertrekken. Rond kijken naar boven en ik zie aan alle kanten van de bui alleen maar blauwe lucht. Natuurlijk ga ik ergens verkeerd en dat betekend meer klimmen maar ook een pracht uitzicht op Arbon en de Bodensee. Aan de voet van de Bodensee is het weer aardig weer en ik besluit om hier, aan de oever, het middagmaal te gebruiken. Hier ontmoet ik een Zweeds meisje, van de leeftijd van Tess, op een mtb met bepakking ze komt een praatje maken en vraagt wat ik doe. Zij volgt de rijnroute en die is naar mijn indruk best zwaar. In Au, ± 16.00 uur twijfel ik, neem ik de camping of niet. Ik ga door. Al in Widnau zie ik donkere wolken en er is weer een harde wind. Zie ik in de buurt van Mäder, op de kaart, `n klein dorp zonder naam met het symbool van `n camping. Nog even langs het kanaal fietsen en dan de polder in duiken met de harde wind tegen. Bij Altstätten van de route af richting Mäder, als ik maar op tijd kom spookt het door m`n hoofd, vooral met de gedachte aan het noodweer van gisteren. Twee keer vragen in het dorp en op de camping aangekomen vallen de eerste druppels. In record tijd de tent opzetten. Als de tent staat regent het 10 minuten en op dit moment breekt de lucht weer. In de verte zie ik de sneeuw liggen. Het plaatsje hier heet, Kriessern en het is niet op de kaart te vinden. De naam van de camping is Camp sonnen-see en ik sta aan een klein meertje met rondom allemaal vaste standplaatsen.

Vandaag 118,88 km in 6.26.44 met een gemiddelde van 17.98 km en een max. 56.9. km.

Woensdag 21 mei

Kromme vingers van de kou en ik denk dat de foto`s die ik heb gemaakt van de kerk hier in Vaduz mislukt zijn. Ik maak er nog een en weer een, zijn allemaal goed blijkt bij tuiskomst. Bij het opstaan een schuchter zonnetje wat snel vertrekt als ik op de fiets zit. Tot 9 uur alle kleding gebruikt die ik in de tas heb. Af en toe schuilen en soms met wat lichte gestaagd neersijpelende regen, waar je net niet nat van wordt, door fietsen. Soms heb ik het gevoel en de indruk, het wordt iets lichter, maar niets van dat. Het is dan geen slechte keus om de snelle route langs de Rijn te nemen naar Vaduz. Hier loop ik wat door het centrum en ga een lekkere warme kop koffie halen, warm worden en in het dagboek schrijven. Ik zit aan de koffie op een stoel met een roze kussen en geniet van het bakkie maar ben nog niet erg warm dus bestel een tweede. Ondertussen ga ik even naar het toilet. Kom ik terug, de ober zet net de koffie neer, kijk ik naar de stoel waar ik op heb gezeten, is het kussen zwart van het smerige zadel en de broekenzalf die ik gebruik. Met schrik kijk ik of de ober het heeft gezien, ik denk van niet. Snel til ik het kussen op en ga zitten en bekijk hoe de bevestiging is van het kussen op de stoel naast mij, met veters. Voorzichtig maak ik achter mijn rug de veter van het kussen los en draai het heel voorzichtig om, maak zo goed en zo kwaad als het gaat de veters weer vast en ondertussen probeer ik, om zo weinig mogelijk aandacht te trekken, koffie te drinken en in het dagboek te schrijven. Volgens mij heeft de ober niets gezien want hij kijkt niet een keer mijn kant op. Ik ga afrekenen en het kussen valt heel rustig op z`n plaats en niemand heef iets gezien. Jammer een stempel hebben ze hier niet. Al snel na het vertrek doe ik het regenjack uit, te warm, en de bodywarmer aan. De Rijnroute weer opgepakt naar Landquart. Plotseling komt de wind weer opzetten en al snel klettert het hemelwater naar beneden, ik zie dit aan het water waar ik langs fiets. Erg veel last heb ik er niet van want het onverharde pad is zowat helemaal overdekt door bomen en ik heb voor de wind! Aangekomen in Landquart zoek ik zeer snel onderdak in de stationsrestauratie. Natuurlijk"koffie„ en wachten op beter weer. Het weer knapt op en ik ga weer op pad. Verbazingwekkend is wel dat de schoolgaande jeugd hier veel gebruik maakt van skateboarden en skeelers. Allemaal zonder uitzondering met een helm op. Ook op de fiets, vaak `n mtb, iedereen `n helm op. Langs de Rijn kwam ik een schoolklas tegen op de fiets en allemaal zonder uitzondering een helm op. Vandaag ging er volgens mij nogal wat fout, ik volg de Rheinroute maar zoals het aangegeven is langs de weg klopt het, volgens mij, niet helemaal met de kaart. Ik denk namelijk dat er een variant is en daar fietste ik op. Rothenbrunnen, daar kom ik weer waar ik zijn wil, op de goede weg. In Ems ben ik naar de bank geweest en van daar gaat het weer verkeerd, weer kan ik de juiste weg niet vinden. De bordjes sturen mij via Tamis en Reichenau. De sneeuw op de bergen, die ik zie in de verte, is zoals altijd indrukwekkend. Het laatste anderhalfuur is er geen meter meer vlak. Kom ik op `n heel steile helling schakel ik terug op het kleine blad, 22 tanden en achter 32 tanden, loopt de ketting er af. Ketting er op leggen en naar beneden, want ik zal fietsend boven komen, daar begin ik opnieuw. Als je alles van te voren weet is het makkelijk, koop ik onderweg eten in Thusis is op de camping een winkel en tot 10 uur open. Ik schrijf in het dagboek onder het genot van een biertje, Calanda Dunkel Brau, is het `n heineken product. Vandaag heb ik weer alle kleren aangehad die in de tas aanwezig zijn. Vanaf half vier ben ik wat gaan minderen het werd wat warmer en er was wat meer te klimmen. De hele dag de wind in de rug wat betekend dat het niet zwaar was wat mede veroorzaakt werd door het schuilen en wat meer koffie drinken. Weer aardig wat onverharde kilometers. De mensen kijken hun ogen uit als ik aan kom lopen op m`n klompen, de schoenen zijn doornat. Morgen de enige echte berg, de Splügenpas, een klim van 33 km vanaf hier. Donder ik van de bank af, ik ga wat meer naar de punt terwijl ik schrijf, kiept de plank van de steunen af die vast zitten aan de tafel. Schaafplek aan m`n knie verder alles O.K.

114.26 km in 6.35 uur, gem.17.34 en een max. van 52.9.

Donderdag 22 mei

Na de regenbuien van gisteren eerst de ketting smeren en dan op pad. Het is inmiddels half elf en zorg hier in Splügen voor de inwendige mens. Het is `n behoorlijke klim. Bij het opstaan is het wisselend bewolkt en dat zou voorlopig zo blijven tot vlak bij Splügen. Hier is de lucht grijs en meer naar boven zelfs mistig, ondertussen zijn de eerste druppels al gevallen. Hier kleed ik mij goed aan voor de laatste 10 km. Met een gemiddelde van 5 km, ik raad maar wat, ben ik dan om 1 uur boven.Vanmorgen was de inschatting nog 2 uur boven. Elf uur en ik zie sneeuwvlokken, ja echt het sneeuwt. Op sommige plaatsen zie ik de ijspegels hangen. Helaas heb ik de moed niet om te stoppen en er een foto van te maken (later heb ik daar spijt van). Last van de sneeuw heb ik niet, ik heb meest voor de wind en die is aardig hard. De stukken tegen wind, ervaar ik als een sensatie sneeuw op 22 mei, zijn gelukkig kort en dan heb ik maar een zicht van ongeveer 50 meter. Half een ben ik boven en maak, zo goed en zo kwaad als het gaat, een praatje met de grens beambte. Koud is het en hij staat dan ook in z`n handen te slaan om zich een beetje te warmen. Monte Spluga, in de afdaling net onder de top, even pauze en opwarmen. Jammer dat de weg nat is en het blijft sneeuwen want de afdaling lijkt mij schitterend, mooie kort draaiende haarspeldbochten en steile, tot Chiavenna, stukken waar je snelheid kan maken vooral door het gewicht van de bagage. Hoe meer ik naar beneden ga hoe warmer het wordt. In Chiavenna aangekomen gaat alle winterkleding in de tas, ik denk dat het hier zowat 25° is. In Coloredo heb ik werkelijk alleen nog maar een zomerse uitrusting aan. In `n tijd van 1 uur ruim 20° verschil. Het Como meer, wie had ooit gedacht dat ik hier nog eens zou komen. Nu sta ik aan de rand van het meer op `n camping. Er staat een stevige wind, ik denk windkracht 5. In de afdaling had ik daar ook al behoorlijk last van, vooral in de bochten waar je eigenlijk door kon rijden moest ik nu stevig in de remmen anders ging ik de weg af. Ik schrijf dit heerlijk in de zon bij een temperatuur van, uit de wind, ongeveer 25°. Heerlijk zit ik op het zitje, een canvas doek gesteund door `n houten kruis, en schrijf in het dagboek. Al een paar keer loopt er een mevrouw langs en die praat of zegt iets tegen mij wat ik niet begrijp en of versta, komt ze aanlopen met een stoel want, begrijp ik van haar, dat zit beter dan waar ik nu op zit. Helaas kan ik haar niet goed duidelijk maken dat het mij al jaren prima bevalt. Uit beleefdheid neem ik de stoel aan ga er op zitten en later als het gaat schemeren breng ik de stoel terug bij haar caravan. Ondertussen heb ik ook de was gedaan en opgehangen in de wind die vanaf het meer komt. In `n uur tijd is alles droog en is het een verademing om alle spullen weer eens heerlijk te kunnen luchten. Loom van het biertje en de zon geniet ik van het uitzicht over het meer. Al enkele dagen maak ik, nu ik er op let, meer km`s dan er in het routeboek vermeld staan. Staat de teller wel goed? Ik heb die toch heel goed uitgemeten en zelfs 2 cm minder ingesteld. In de klim van de Slugenpas staan km palen en kan ik controleren, toch niets anders te doen tijdens zo`n klim. Alles klopte en ik ben gerustgesteld.Al met al is deze dag een pracht ervaring, sneeuw, een super snelle afdaling, m`n oren suizen er nog van, en `n teller die klopt. Een enerverende dag, dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Vandaag ruim 2 uur in `n sneeuwbui gereden, 99.12 km in 6.31 met een gem. van 15.20 en een max. van 67.8.

Vrijdag 23 mei

Dat is mooi wakker worden zo aan de oever van het Como meer, het belooft een pracht dag te worden. In Varenna vaar ik met de pont over naar Bellagio. Hier in Varenna moet ik `n half uur wachten op de juiste boot. Het is `n leuk plaatsje en met de wachtende mensen hier is het nog gezellig ook. De man bij de kaartverkoop is erg vriendelijk en weet meteen waar m`n reis naar toe is. Verschillende mensen, waaronder de kaartverkoper, zijn belangstellend naar m`n herkomst. Als ik vertel dat ik uit de omgeving van Amsterdam kom zijn ze stom verbaasd en vragen of ik dat werkelijk op de fiets gedaan heb. Het grappige is dat het zowat allemaal leeftijd genoten zijn. Aan de overkant, Bellagio, ga ik op pad naar Lecco waar het weer, zoals in elke stad, een zoektocht is naar de juiste route. Als ik eenmaal langs de Adda fiets gaat het `n tijd goed. Nu fiets ik op `n onverhard pad en op enkele plaatsen, in de omgeving van Brivo, is er het losliggende puin van `n soort hoogoven slakken. Het pad wordt kennelijk opgeknapt maar het is `n kleine ramp om hier op te fietsen. M`n snelheid is soms lager dan ik de klim van de Splugen pas, ik moet zelfs oppassen dat ik niet val. Op `n plaats in het bos moet ik zelfs `n stuk lopen, daar was een soort van aardverschuiving of modderstroom richting de rivier. Op `n gegeven moment moest ik weer van de fiets maar nu voor poortjes waar ik met de combinatie van fiets en kar niet door kan. Dat betekent de kar afkoppelen en de fiets over de slagboom tillen en de kar er onder door rijden. Op een gegeven moment moet ik weer van de fiets voor een soort aardverschuiving of modderstroom, het is in de buurt van Cornate de Adda. Vanaf hier gaat het weer een beetje verkeerd, `n kruising gemist denk. Hoe het steeds komt weet ik niet, het is wel zo dat ik gauw afgeleid ben door allerlei dingen rond om mij heen. Waar kom ik terecht? In Colnago. De kaart lees ik niet altijd even goed maar ook dat komt door het rond om mij heen kijken of is het de warmte die mij parten speelt, laten we het daar maar op houden. In Colnago zijn de bidons leeg, ga een bar in voor `n cola en ik neem nog `n milkshake, rekent dat meisje alleen de cola af. Vind ze mij aardig of is het `n vergissing?? Onderweg, in Treviglio besluit ik om naar het goedkope hotel in Caravággio te gaan wat in het routeboek staat. Daar aangekomen even vragen en wel aan `n dame, opeens krijgt die gezelschap van 2 heren. Die roepen iets naar `n bakkers winkel aan de overkant, komt de verkoopster en de bakker er bij, en opeen staan er 6 mensen bij mij te overleggen waar het hotel is. Opgeheven!! Bestaat niet meer!!. Ze geven mij de raad om naar het drie sterren hotel te gaan. Gierig als ik ben denk ik alleen maar aan de euro`s die dat kost. Dat doe ik niet, dat gaat mij te ver. Een camping is in geen velden of wegen te bekennen maar opeens gaat mij een licht op en vraag naar een Agriturismo. Dat zijn een soort logeer boerderijen voor overnachting. Die is er, iedereen rondom mij heen enthousiast, de een tekent de plattegrond op een papier en de ander schrijft het adres in het routeboek. Makkie, zo gevonden. Maar nu begint het spel weer opnieuw. Klaas belt aan en daar komt een mevrouw aan de deur en ik vraag voor `n overnachting, komt er nog `n dame bij en op het laatst staan er weer 6 à 7 mensen rondom mij heen. Het eind van het liedje is, VOL er is gewoon geen plaats. Na zowat 120 km laat ik mij niet zomaar wegsturen en wijs naar het grasveld aan de overkant van het pad. De meeste mensen zijn na het woord vol vertrokken maar na mijn vraag of ik de tent neer mag zetten op het grasveld begint alles weer opnieuw. Ik sta te praten met de moeder, de dochter komt er bij, grootmoeder en grootvader die roepen de zoon, komt er nog wat personeel bij en wat klein-kinderen en die staan allemaal te overleggen. Opeens neemt grootvader een besluit en, nadat hij was weggelopen, gebaart mij naar hem toe te komen en wijst mij een plek aan in het gras waar de tent mag staan. Je begrijpt ik ben overgelukkig. Met grote passen gaat opa mij voor naar een roestige kraan met daaraan gekoppeld een slang en draait die open en zegt, aqua en vertrekt. Al snel staat de tent en zit ik even heerlijk in de zon, het is 6 uur, naar de wereldomroep te luisteren komt oma met een fles koud water uit de koelkast. Nog geen 10 minuten later komt ze met eten, repen komkommer in olie, plakken worst, 2 soorten schijven met iets van aardappel er in, 2 broodjes en `n soort chocoladecake plakken. Even later komt het fruit en `n halve liter koude melk. Ik heb gegeten met geen pen te beschrijven, zo goed. Later op de avond een heel "gesprek„ met, denk ik, 2 kleindochters van oma, meisjes van ongeveer 16 jaar. Zelfs de landkaart komt er aan te pas, vragen waar ik vandaan kom, waar ik heen ga en waar ik overal geweest ben. Het was een heel "gesprek„. Opeens komen er 2 mannen en `n vrouw uit de keuken, of ik nog wat wil eten, helaas moet ik ze melden dat ik vol zit. Wel vraag ik naar de douche, dat kan in het personeel verblijf. Al een paar keer ben ik naar de kraan gelopen om mij te wassen maar het is zo druk op het erf met aankomende gasten dat ik niet in m`n blootje durf te gaan staan. Sta ik onder de douche wordt er op de deur geklopt en staat een van de jongens uit de keuken met een handdoek voor de deur, wat een service. Sta ik mij af te drogen wordt er weer geklopt, staat opa in de deuropening met een rol toiletpapier in z`n hand. De douche ruimte is zo groot als bij mij thuis de keuken met in `n hoek het toilet en daar had ik het nodige al gedaan dus vertel ik tegen opa dat ik de rol niet nodig heb, mag ik houden als reserve zegt hij. Op m`n klompen ben ik naar de douche gelopen en die staan in die grote ruimte. Ben ik `n keer nat naar de deur gelopen om de handdoek aan te pakken, loop ik met opa mee en zie tot m`n schrik dat er `n modderspoor achter blijft van de klompen. Haastig rol ik wat van het toiletpapier af om het op te vegen maar opa is er vlug bij om mij dat te beletten. Laat ik nog rommel achter ook. Vandaag 117.14 km in 6.45.32 uur met een gemiddelde van 17.33 km en een maximum van 47.7 km.

Zaterdag 24 mei

Dag 14 van het avontuur. Onvoorstelbaar wat `n mensje die oma. Heb ik de tent afgebroken en haast alles ingepakt komt ze aan, half acht, met broodjes en `n grote mok koffie met melk en suiker en `n eetlepel om te roeren. De eerste gedachte van die mok was een soort ontbijt, zoiets als brinta b.v. Nauwelijks heb ik de koffie op of ze komt met nog meer brood en lekkers en deze keer ingepakt in aluminium folie. Ik wil haar betalen maar dat wil ze niet en vertrekt. Komt ze weer terug en weer praat ik over betalen zeg dat het dan voor de kinderen is maar ook hier wil ze niets van weten. Al die tijd staat ze daar met haar handen onder haar schort, komt er een hand onderuit met in haar hand `n visitekaartje en overhandigd dat aan mij, komt haar andere hand met daarin een biljet van € 10 en geeft dat aan mij. Ik probeer op alle mogelijke manieren te weigeren maar ze blijft aandringen en uiteindelijk na vele dankbetuigingen neem ik het, of ik wil of niet, maar aan. Nog een keer komt ze terug met meer lekkers en `n literfles met water. Nadat ik haar had duidelijk gemaakt dat ik al 2 bidon`s met water op de fiets had nam ze die weer mee terug maar wel met het verzoek om op de terugreis weer aan te komen. Na dit alles weet ik niet meer wat ik zeggen moet en zoen haar spontaan een paar keer. Wat een belevenis. Ik vertrek naar de bedevaarts- kerk van Caravaggio die hier van alle kanten te zien is en ver boven alles uitsteekt, kijk hier wat rond maar alles is nog gesloten dus ga ik verder.

Het is het mooiste weer van de wereld. Ik schrijf dit op `n terras in Crema, negen uur is het nu en ik zit al aan de - - - - ja juist. Wat `n kleine kopjes zijn het hier maar wel lekker sterk. Hier verbaas ik mij over de simpele manier van stallen van de fiets als de mensen hun boodschappen doen. Vandaag ga ik `n kapper zoeken om m`n baard te millimeteren, na 3 kappers die zijn gesloten geef ik de moed op. Wat oma mij allemaal heeft meegegeven, onvoorstelbaar, worst, kaas, meerdere soorten, fruitgebak en chocolade gebak. Nog `n halfuur met een Nederlands echtpaar meegefietst maar ze achtergelaten bij een restaurant waar ze gaan eten. Camping gevonden in Cremona en er is iets van spijt want er is iets verderop een soort motorgebeuren met heel erg veel lawaai wat onrustbarende vormen aanneemt en de vraag is dan, hoe is het straks met de nachtrust?. Het echtpaar wat ik heb ontmoet staat hier ook en `n Belgisch echtpaar met een mooie kogaMyata tandem. Ze vertellen mij dat enige dagen voor mij uit, ze komen uit Rome fietsen, een Nederlandse dame fietst van 67 jaar. Er is maar een conclusie, het is denk ik, de mevrouw uit Hoofddorp die ik op weg naar Santiago ontmoet heb. Laat op de avond komt Robbert daar nog bij, `n jongen uit Groningen, op `n fiets van het merk Santos. Vandaag mooi weer en niet zo veel km`s ,de volgende camping is erg ver weg. 90.24 km in 5.09 uur met een gemiddelde van 17.51 en een maximum van 35.8 .

Zaterdag 25 mei

Na een toch nog aardige nachtrust om 8 uur op de fiets. Afscheid genomen van de andere Nederlanders en het aardige Belgische echtpaar. Net als anders is het zoeken naar de juiste weg om uit Cremona te komen. Als ik die gevonden heb staat de zon hoog aan de hemel, zijn de wegen kaarsrecht en de sproeiinstallaties werken volop. In het begin is het alleen maar maïs en graan wat er groeit, dat gaat over in wat tuinbouw, o.a. komkommer, augurk, tomaat, meloen, aardappelen en boomkwekerijen. Ik zie zelfs een maïsveld wat ondergelopen is en even later hectares met `n soort druppelbevloeiing. Je waant je hier in m`n geboortestreek, alles zo vlak als de polder bij ons thuis alleen vele malen groter. Het grote verschil zijn de huizen en de dorpen, dat is wel wat anders en vooral ouder. In Cuastalla komt Robbert, van de camping gisteren, mij achterop fietsen. Al snel ben ik hem weer kwijt, hij gaat eten en dat heb ik al gedaan. Richting Modena ben ik wat van de route gegaan, ik verwacht, als ik zo naar de lucht kijk onweer. Het is dus zaak om zo snel mogelijk een camping te zoeken. Rechtstreeks ben ik naar Novellara gereden ook een beetje omdat ik geen zin heb in het onverharde gedeelte van de route. In Corrèggio de route opgepakt. In de omgeving van Modena begint, net als gisteren, de grote zoektocht naar de camping. Iedereen aan wie ik de weg vraag verteld iets anders. Allemaal willen ze behulpzaam zijn en vertellen daarom maar wat. Dat noemen ze hier in Nederland, de klok horen luiden en niet weten waar de klepel hangt. Iedereen heeft wel eens iets over de camping gehoord maar het echte weten ze niet. Vraag ik de weg aan een echtpaar, blijkt later goed, die vertellen nog 3 km, twijfel ik en vraag het vijf minuten later aan een man en die heeft het over zeven km. Ik vertrouwde dat voor geen meter dus maar weer vragen en in tijd van 10 min. ben ik er. Rond 4 uur begon de lucht te betrekken en nu om half 9 is er alleen wat sluierbewolking en wat windveren. Nieuwsgierig wat het weer morgen doet. Vandaag is het mooi geweest ik heb 30° gezien. Morgen na een aanloop van 25 km ga ik de Apennijnen in, het zal mij benieuwen. Erg veel Nederlanders hier en allemaal op doorreis naar het zuiden. Met Robbert, ook hier aangekomen, `n glas bier 66 cl, gedronken. Ik barst zowat. Hier, bij het bier, kennis gemaakt met `n fietser die van Florence naar huis, Nederland, fietst. Vlak voor het slapen gaan zelf de baard ingekort, opeens doet de baardtrimmer het al is het `n oudje.

Vandaag 139.33 km in 7.15 uur, gem. 19.20 km en maximum 33.3 km. Aan de getallen merk je dat het een vlakke dag is geweest.

Maandag 26 mei

Het is niet zo zonnig als gisteren maar dat vind ik niet eens zo erg. De thermometers geven nu ± 20° aan dat is 10° minder dan gisteren. Het eerste gedeelte van de route gaat over een fietspad wat is aangelegd op een oude spoorbaan. Op sommige plaatsen steekt de rails nog iets boven het asfalt uit. De creatie van Ed en Susan heb ik iets veranderd anders kom ik niet door de poortjes door. Het idee van Ed is zo slecht nog niet met die zakken aan de zijkant maar de kar is hier te breed. Plotseling blijf ik haken en scheurt de hoes, hoe vertel ik dat aan de makers. Veel druiven en fruitteelt hier. Na Vignola de Apennijnen waar iedereen, die ik heb gesproken onderweg, angst voor heeft. Toch kan ik vanaf deze plaats iedereen gerust stellen, het gaat mij gemakkelijk af en zelfs beter dan de Splugen pas. Nu moet ik wel bekennen dat ik onderweg ben ingehaald door iemand die mij begroete met de volgende woorden, hé jij bent zeker Klaas dat mannetje met die klimmers benen. Dat was die persoon onderweg zo verteld door mensen waar ik kennis mee gemaakt had. Dus kan ik niet voor anderen beslissen of de Apennijnen zwaar zijn of niet. Komt het door het bier van gisteren of word ik nog sterker op mijn leeftijd. Door een scheur in de zak van de hoes, die ik niet gezien heb, liggen in de afdaling wat van m`n spullen op de weg. Terug, zoeken en rapen, heb ik alles? Nee. Het scherpe mes wat ik al jaren meeneem, al eens eerder verloren in de Pyreneeën en een uur later weer gevonden. Nog verder naar boven fietsen? Toch maar doen je weet nooit. Zie niks dus ga ik maar weer naar beneden, kan het niet nalaten om in de remmen te blijven hangen en goed te kijken, gevonden, ligt in het gras. De belangstelling voor m`n combinatie, fiets en bobkar, is op veel plaatsen overweldigend, vooral de klompen achter op de kar. Auto`s blijven langzaam achter mij rijden en als ze voorbij gaan zitten ze ook nog eens dwars in de auto om te kijken. Als ik ergens de weg vraag dan staan er gelijk mensen om mij heen, kijken en vragen en ik maar genieten. Nog 80 km volgens het routeboek en dan begin ik aan het laatste deel, al aardig dicht bij de eindbestemming. In Modena de weg gevraagd en ook hier weer `n stuk of 6 gebarende mensen en snel pratende mensen om mij heen. Wat ze allemaal zeggen en bedoelen begrijp ik geen barst van maar meest komt het altijd goed. Ik ben nu in Porretta-Terme en zoek `n hotel. In geen velden of wegen is hier een camping te vinden dus is dat de enige optie. Het valt niet mee al drie keer nee en vol. Ik zoek samen met Robbert, die kwam ik hier weer tegen. Uiteindelijk vinden we, op aanraden van het laatste hotel, een pension met restaurant. Porretta-Terme is, volgens het boek, een verlaten kuuroord maar daar is volgens mij niet veel van te merken gezien het zoeken wat we moeten doen. Lekker gegeten hier in het restaurant, ik neem het er gelijk van. Salade, iets met rijst en ijs en koffie toe. Ik zal heel wat uit eten moeten gaan en dan de buik rond eten want m`n broek zakt aan alle kanten van m`n lijf. Elke dag eet ik toch een portie voor twee personen en ga nooit slapen met honger of trek. Vandaag 123 km in 7.19 uur, gem. 16.82 en een max. van 49.7 en tot nu toe een totaal van 1912 km. De tocht is voorspoedig en ik denk vrijdag in Rome.

Dinsdag 27 mei

Gelijk flink klimmen en de benen zeer doen. Ik ben vertrokken zonder Robbert, die sliep nog denk . In de omgeving van Prácchia zie ik `n tent staan in de bosrand, wild kamperen, en daar om heen loopt een man met `n PDM shirt aan. Dat moet een Belg of een Nederlander zijn is m`n gedachte. Ik besluit om te kijken wat hij allemaal doet en ga op `n brugleuning of muurtje, ik weet niet wat het is, zitten. Zoek een lepel uit de tas en een paar kuipjes met yoghurt en ga lekker eten en wachten tot de man, hij is aan het pakken, naar de weg komt. Ondertussen `n praatje gemaakt met Robbert en afscheid genomen, het kan de laatste keer wel zijn dat we elkaar zien. Robbert gaat n.l.eerst naar Florence en dan naar Rome. De man is een Brabander en in de klim ben ik met hem opgefietst en honderd uit gepraat. Hij had een paar dagen geleden in `n 3 sterren hotel geslapen voor € 75 en dat is veel van daar dat wildkamperen. Ik vind de man een beetje `n mopperkont, veel dingen zijn hem te veel en gaan niet goed. Op `n gegeven moment vraag ik hem hoe oud hij dan wel is als alles zo moeilijk gaat, 10 jaar jonger dan de schrijver. De afdaling gaat bij de Brabander net als het klimmen, 8 km per uur. Dat is iets waar ik geen zin in heb om in de afdaling in de remmen te gaan hangen, dan kost dat ook nog energie. Robbert weer getroffen in Pistoia en samen verder gefietst naar Empoli. Tegenliggers vertellen dat `n oudere dame voor ons uit fietst, dat moet de zelfde zijn waar het Belgische echtpaar het over gehad heeft. In de omgeving van Casalguidi staat een bepakte damesfiets langs de kant van de weg. Wij stoppen en ik het restaurant in wat aan de overkant staat, wat denk je! Zit ze daar binnen, de mevrouw uit Hoofddorp die ik verleden jaar ontmoet heb in Frankrijk op weg naar Santiago. Ze had eten besteld en zou op de camping blijven hier in S-Baronto. We hebben enige minuten gepraat, haar een hand gegeven en vertrokken. In Papiano gaat het in de afdaling goed fout. Robbert zegt nog we moeten de ander weg hebben maar hij vertrouwt helemaal op de man met de "meeste„ ervaring en volgt mij in de afdaling. Voor we het weten zijn we in Lampo-Rècchio in plaats van Vinci. We doen nog `n poging om naar Vinci te gaan maar het duurt allemaal zo lang dat we Vinci gelaten hebben voor wat het is. Wel jammer denk ik achteraf want je mist de geboorteplaats van Leonardo. In Empoli heb ik `n rondje koffie gegeven, echt waar, en zijn we ieder `n andere kant uit gegaan. Net buiten Montespertoli komt er toch `n onweersbui aan, wel meer dan `n halfuur geschuild. Na de bui neem ik de eerste camping die ik zie in Marcialla. Eerst ga ik even, met bagage, wat boodschappen doen in het dorp en dat zijn een paar stevige klimmen naar de winkel en even mooie afdalingen naar de camping. De buren aan de overkant zijn, volgens mij, de ouders van `n bekende sportman uit Nederland. Ik beoefen, op een iets lager niveau, de zelfde sport en een van m`n dochters was daar in mijn ogen `n kei in. De Apennijnen is mij erg mee gevallen en nu ben ik door de Monte Albano gekomen. Vrijdag in Rome?? Vandaag goed weer± 20°. Soms warm als er in de klim geen wind is. Ja dan die onweersbui nog om ± half vijf. 115.23 km in 6.49.45 uur en gem.16.87. Maximum van 66.7 op de weg waar we verkeerd gereden zijn. Camping in Marcialla.

Woensdag 28 mei

30 Seconden wat woorden gewisseld met de ouders van de B.N. en m`n vermoeden is juist. Ik heb ze, op advies van Sonja de groeten gedaan van Arie, daar heeft B nog bij getraind. Mevrouw is enthousiast als ik er over begin maar" H „reageert zoals ik dat ook zou doen in zo`n geval, gereserveerd. Het is warm, benauwd, broeierig, wat komt door de hoge luchtvochtigheid, en op sommige plaatsen nog mistig. Door deze omstandigheden doe ik rustig aan en nu, om half elf, droog ik zelfs al de tent. De korte heftige hellingen breken mij op. In het boek staat iets van 15 % en 12 % maar ik heb het niet eens gemerkt. Ze zijn allemaal zonder uitzondering allemaal heftig. Ik denk dat ik slechte benen heb vandaag, het gaat voor m`n gevoel moeizaam. Nu, in de middag staat er ook nog een zooitje wind waar ik tegenop moet tornen en dat omhoog. Als de wind, door een of andere oorzaak, wegvalt dan is het, net als vanmorgen, broeiheet. In afdalingen lijkt het soms wel windkracht 6 en in de klim, voor m`n gevoel, wel 4. Siena is een ramp, in de klim voor elk verkeerslicht een lange rij stinkende auto`s. In de afdaling is het nog erger. Natuurlijk, door de ergernis, ga ik verkeerd. Vraag ik de weg krijg ik antwoord in gebroken Nederlands, heeft `n jaar in Rotterdam gewerkt. Door al die narigheid heb ik natuurlijk haast niets van Siena gezien, alleen maar stinkende auto`s en file`s. Deze grap kost mij 10 km omrijden. Na Asciano, waar ik wat heb gekeken en rondgereden en gezeten, besluit ik om in de omgeving van Montefólonico uit te kijken naar een agriturismo. Net voorbij de afslag naar Petroio zie ik een bord naar rechts, nog 1 km agriturismo. Wat denk je, vol. Het is inmiddels 5 uur en de jonge dame die mij te woord staat stuurt mij naar Petroio. Daar aangekomen vraag ik de weg naar de agriturismo, pech gesloten en sturen ze mij terug waar ik vandaan kom. Dat is even schrikken want de weg hierheen was een verschrikking, onverhard en centimeters dik los zand en grind, steenslag en `n afdaling van 10 %. In al dat geweld kon ik mij nog net staande houden en de afdaal snelheid bedroeg 5á6 km. Het remmen was een ramp, ik moest zorgen dat de wielen niet blokkeerden want dan was het wegglijden. Op `n gegeven moment kom ik een bord tegen met, daarop aangegeven, twee van die boerderijen, 3 km de wildernis in, onverhard, en dan zijn ze ook gesloten. Weer terug maar nu klimmen en nog geen slaapplaats. In de omgeving van Montepulciano weer `n bord en `n boerderij vlak aan de weg, nemen ze geen gasten aan voor een nacht. Het is nu 7 uur en ik wil `n onderkomen voor de nacht. In alle dorpen zijn de winkels dicht in deze streek op woensdag middag, heb ik geluk in Montepulciano is er een open. Hier vat ik het plan om het eerste het beste geschikte hotel te nemen wat ik tegen kom. In Albino zie ik een 3*** hotel en denk aan het verhaal van de Brabander en het Hollandse gevoel, gierigheid, komt boven, dus niet doen. Zie ik vlak daar naast een bord, Albergo, wat `n geluk. Prijs € 35 inclusief ontbijt. Om de hoek is een restaurant en daar ga ik lekker eten. Over het aantal km`s moet ik vandaag iedereen in het ongewisse laten, het is half elf, m`n fiets staat in de garage en die is op slot.

Ik kijk op de TV naar de finale van de Europese beker tussen Juve en Milaan met de mevrouw van de Albergo, wat is die fanatieke zeg. Als ik alle energie gestoken had in rechtuit rijden en niet zoeken dan had ik om 7 uur een camping gehad en nu zat ik pas om half negen aan de maaltijd. Het weer was net als gisteren, niet echt fel zonnig en met wat wolkenvelden. N.B.Donderdag 29 mei, het aantal km`s van gisteren. 130 km in 8.36 uur met een gem. van 15.20 en max. 61.7

Donderdag 29 mei

Het gaat als `n speer, veel vlak en veel voor de wind. Ik zit aan de koffie in Fabro Scalo. De andere gasten, allemaal, 5 stuks, leeftijd genoten, komen de kar en fiets bewonderen en raden onmiddellijk waar de reis heen is, naar de pape. Vanaf Chiusi, waar ik de vlakke variant neem, is het ook werkelijk vlak tot Fabro aan toe. Als ik voor mij uit kijk doet het mij denken aan thuis, die lange rechte vlakke wegen. Onderweg zie ik een temperatuur van 30° en dat zonder wind want die is helemaal weg. Even twijfel ik of ik de camping neem in de omgeving van Orvieto maar het is nog zo vroeg. Het moet mij van het hart, ik heb het moeilijk en verlang naar het eindpunt. Het wordt gewoon tijd dat ik in Rome aankom. Het klimmen gaat mij moeizaam af en soms denk ik dat ik toch een rustdag had moeten nemen.( na gesprekken met andere mensen over dit gedeelte van de route komen ze allemaal tot het zelfde gevoel wat komt van de korte steile hellingen die we gehad hebben). Rond twee uur n`pauze genomen van `n uur en lekker in de zon gelegen. Ik fiets door een streek met veel druiventeelt en `n boom die ik niet thuis kan brengen. Na de rust weer wind en wel voor en dat is mooi meegenomen. Weer een Albergo, Albergo Roma, en wel in Viterbo. De kamer is, gelukkig, iets voordeliger dan die van gisteren. Ben ik dan werkelijk zo op de centen, nee maar ik doe liever iets anders van dat geld en een camping is veel gezelliger. Druk erg druk is het hier in de binnenstad, het gedeelte binnen de stadsmuren. Het valt mij op dat ze alle verkeer van rechts heel netjes en rustig voorrang geven, niet staan dringen op het kruispunt en de zebra paden zijn hier heilig, daar stopt iedereen voor. Ik heb dorst en ga `n lekker biertje halen op `n terras bij de stadspoort en dan eten. Het eten is een of andere pasta en een glas wijn die ik krijg aangeboden door de mensen, werk mensen in overals, van de tafel naast mij. Vandaag 111.82 km in 6.20.50 uur, gem. 17.62 km, gem. 17.62 en max. 63.8 km. Totaal tot nu toe 2270.

Vrijdag 30 mei

Dat zijn nog eens enerverende kilometers het onverharde rondom Lago di Vico. Dat raad ik niemand aan die geen cyclecross of MTB ervaring heeft. Uit Viterbo vandaan is het meteen stevig klimmen. Na S.Martino al Cimino weer van die korte steile hellingen die veel van m`n krachten vergen. Ik moet er niet aan denken dat ik gisteren deze 26 km nog had moeten doen om bij `n camping te komen. Nu heb ik er twee en `n half uur over gedaan. Dat onverharde zijn kinderkopjes op z`n kant en, denk ik, aangelegd ruim 2000 jaar geleden of nog eerder. Misschien wel voor het wiel is uitgevonden. Eigenlijk moet ik er `n foto van nemen maar de moed ontbreekt mij om af te stappen want dan kom ik niet meer op gang. Zowel in de klim als in de afdaling, stuiterend en slippend, ga ik niet harder dan 5 á 6 km. Onderweg zie ik regelmatig pijlen en borden van een MTB tocht en ook de verloren bidons op het slechtste gedeelte in het bos. Je snapt wel dat na dit avontuur de koffie in Ronciglione mij super goed smaakt.

Al snel na het vertrek uit Ronciglione heb ik verplicht weer `n pauze. Er is hier een begrafenis en ik rij achter de stoet aan, dat schiet niet op, in het centrum van Sutri waar deze plaats heeft ga ik heerlijk op `n bank zitten. De straten zijn hier zo smal dat er met de terug kerende mensen, van de rouwstoet, voorlopig geen doorkomen aan is. Het middagmaal gebruik ik in Trevignano Romano aan de oever van Lago di Bracciano. Ik word nu wat ongeduldig en reken regelmatig uit hoe laat ik op het San Pietro plein kan zijn. Gelukkig schiet ik aardig op het is vlak, en als ik het voel, voor de wind. Bij het naderen van Rome plagen ze mij weer een beetje met `n iets heuvelachtig parkoers maar vergeleken vanmorgen is dit heilig. Eindelijk ROME en de weg naar het plein is snel gevonden. Hier aangekomen eerst Willy bellen, geen gehoor, Brenda dan en die verteld dat Arie jarig is en daar is iedereen. Natuurlijk Arie aan de telefoon, niet vertelt dat ik zijn verjaardag vergeten was, en gefeliciteerd. Willy deelgenoot gemaakt van de aankomst op het plein van San Pietro. Het is heet hier dat is met geen pen te beschrijven, die zon brand op dat open plein en de stenen zijn heet daar kan je op blote voeten niet op lopen. Bij de toerist informatie informeren waar ik een camping kan vinden. Onvoorstelbaar maar het meisje aan de balie weet niet waar ik een camping kan vinden. Na lang zoeken en vragen heeft ze `n adres voor mij. Klaas op pad maar na enkele km`s vertrouw ik het niet erg en ga maar eens vragen, schud die man met zijn hoofd en stuurt mij een heel andere kant uit. Na `n km of wat vraag ik het maar weer eens en nu aan `n taxi chauffeur, ben ik vlak bij camping Roma en al in de goede straat dus een kwestie van recht uit rijden en ik ben er. Ben ik er vlak bij en zie de ingang zijn er alleen vier rijbanen tussen en `n vangrail. Opeens zie ik een loopbrug over de weg en de rest is zo gepiept. Half negen en het regent. Vandaag 106.33km

In 6.55 uur, gemiddeld 15.36 km en een maximum van 62.7. Totaal op het plein 2370 km.

Zaterdag 31 mei

Uitgeslapen, half acht is het, alles is droog, en je kunt niet zien dat het gisteren geregend heeft. Gisteravond heb ik het een en ander gewassen zodat ik vandaag schone kleren heb. Aan de overkant van de loopbrug is een supermarkt en ik kijk daar voor `n riem want de broek zakt steeds verder van m`n achterwerk en ik heb geen zin, om net als m`n broer, die op te houden met een touw. Niet geslaagd dus maar in Rome kijken. Buskaart halen bij de receptie van de camping en met de bus naar het centrum. Eerst naar een riem zoeken, en een gevonden. Het ziet er niet uit maar het is beter dan steeds m`n broek ophalen. Hel viel niet mee om er een te vinden want de gemiddelde Italiaan is, aan de lengte van de riemen te zien, nogal dik. Al bij de bushalte de pijpen van m`n broek afgeritst en in de tas gedaan. Later had ik ze nodig want je mag de St.Pieter niet in als je een korte broek draagt. Wat een kolder eigenlijk, gewoon de pijpen aanritsen en je mag doorlopen. Met al dat sjouwen wat ik nu doe denk ik dat je beter `n dag kan fietsen dan door Rome lopen en slenteren van 10 tot 20 uur. Wat `n indrukwekkende gebouwen staan er in de stad, ik ben hier nog nooit geweest en vindt alles geweldig. Die plaatsen waar ze de opgravingen doen en waar ze, kijkend naar het vuil wat er groeit, al jaren mee bezig zijn. Buiten de toeristische plaatsen vind ik Rome maar een smerige stad, daar is Amsterdam heilig bij. Vaticaanstad is superschoon, daar kan je bij wijze van spreken van de vloer eten en de peuken tellen. Er is volgens mij niemand die z`n peuk durft te laten vallen of iets anders op straat te gooien. Als iedereen in de plaats waar hij of zij woont ook zo zou doen is de wereld een stuk schoner. Ben ik toch, toevallig, getuige van de aflossing van de wacht. Vandaag voor het eerst kaarten naar het thuisfront gestuurd, ik bel elke dag en dat moet volgens mij voldoende zijn. Niet naar iedereen natuurlijk alleen naar m`n vader, 89 jaar. M`n schoonmoeder en m`n Willy en de kinderen. Mooi en zonnig weer vandaag met tegen 4 uur dreiging van onweer en enkele druppels water. Op deze dag heb ik nog veel meer geschreven waarvan ik denk dat het niemand iets interesseert wat in het geschreven dagboek staat. Het bier, alleen nog maar 66 cl, en de inspiratie zijn op. Dankzij die 66 cl is het een erg lang verhaal geworden. Het is 20.50 uur en ik moet de afwas nog doen en de was binnen halen en dan ga ik, het is donker, naar bed of is het de slaapzak. Als ik eerlijk moet zijn dan zou ik morgen zo op de fiets stappen. Waar ik mij over verbaasd heb is die rij mensen voor het museum van het Vaticaan die was denk wel 2 km lang.

Zondag 1juni

Ik slenter wat door Rome en heb niet de moed om iets te ondernemen. Waarom niet? Ik heb spierpijn van het lopen en klimmen van gisteren. Ik kom haast niet vooruit. Het verkeer is op deze dag `n stuk rustiger. Het plan was om naar het Vaticaanse museum te gaan maar dat is op zondag gesloten net als veel andere gelegenheden. Hier waar ik nu zit lopen honderden, of zijn het er duizenden, mensen de weg tussen San Pietro en Castel San Angelo. Op `n terras `n Nederlands echtpaar gesproken, komt door de Nederlandse krant die ik hier lees, die hier in Rome het Belgische echtpaar, wat ik heb ontmoet met de tandem heeft gesproken. Warm is het en ik heb een constructie gemaakt om m`n bidon aan de tas te hangen, het water ververs ik op de openbare tappunten en dat is nog aardig koel ook. Het voordeel van de stad is dat je op `n terras een heerlijke maaltijd kan gebruiken want ik moet wel blijven eten, denk maar even aan die riem die ik nodig heb. SPIERPIJN, m`n kuiten en heupen en dan die trappen op en af, afzien in veelvoud. Toch ga ik hier naar boven, Castel San Angelo. Het is `n geweldig uitzicht over de stad, ik heb de verrekijker bij me en maak er dankbaar gebruik van. Rome staat barstens vol oude gebouwen. Het wemelt hier van de Afrikanen met hun handel, ze hebben allemaal het zelfde, zonnebrillen en handtassen. Alles uitgesteld op `n laken van ± 2m˛ en zodra de politie komt dan pakken ze de vier punten van het laken op en blijven staan met de handel in `n bundel Hier rond Castel San Angelo zijn het er wel honderd, alleen al op de brug staat het aan 2 kanten vol. Zodra de politie weggaat, is het weer uitpakken geblazen. Een politie auto staat hier al meer dan `n half uur de Afrikanen te pesten want die pakken niet uit en kunnen op deze manier niets verkopen. Ik vraag mij toch af of ze wat verdienen, je ziet zelden dat ze iets verkopen. Politie is er zat, vooral rond de toeristische hoogtepunten. Op tijd, 4 uur, vertrek ik via de supermarkt naar de camping. De super is zeven dagen open. Willy is niet thuis dus Tess gebeld. Er dreigt weer onweer, meer wind en donkere lucht, maar het zet ook deze keer niet door. Langzaam maar zeker ga ik alles gereed maken voor het vertrek morgen, fiets nakijken, route bepalen. Het plan is om de route uit het boek in omgekeerde volgorde te rijden. Ik heb vruchteloze pogingen gedaan om een landkaart te kopen in Rome, als dat was gelukt dan had ik een alternatief gereden. Op de heenweg heb ik een paar keer de alternatieve route gedaan dus is de terugweg toch iets anders. Vier dagen wil ik er over doen naar Florence, dat komt aardig uit met de campings. Wel even zorgen dat ik voldoende eten meeneem want ik heb begrepen dat het hier morgen `n feestdag is en dan zijn de winkels hoogst waarschijnlijk gesloten. Morgen begin ik met de zon in de rug en een totaal aan km`s van 2377.

Maandag 2 juni

Half 6 ben ik op en om kwart voor 7 op de fiets en het plan is om naar een camping te gaan in Vallerano, dat is over ± 80 km. Door dit plan heb ik de tijd en kijk ook overal rustig om mij heen en neem regelmatig `n pauze, zelfs een van `n uur. Tijd zat denk ik maar. Toch ben ik al om half een in Vallerano en dat is wel erg vroeg, te vroeg vind ik om al niets te doen. Hier hoef ik niet lang over na te denken, ik ga verder. Voor het gevoel heb ik super benen, komt van die rustdagen. Dat super gevoel verdwijnt als ik van de fiets af kom en moet lopen, stijf over het hele lijf. Nu ben ik doorgereden maar waar is nu `n camping? Het worden nog 90 km`s extra na deze actie. In Soriana nel Cimino kijk ik op m`n gemak wat rond en maak wat foto`s, mooi zijn de Italiaanse steden. In de verte zie ik hem al lopen, de man die ik op de heenweg voorbij gereden ben en die ik groette en een groet terug kreeg in het Nederlands. Het is een grappig weerzien en weer `n groet, misschien had ik moeten stoppen voor een praatje, maar zo gaat dat. Zo op het oog kom ik nog `n bekende tegen, het is de zwerver met z`n fiets die altijd bij het centrale station in Amsterdam rondloopt. Staat daar onder `n boom, in de hitte, uit te hijgen de fiets bepakt met plastic zakken. Je zou zweren dat het hem is. Ik heb pas `n camping aan het Lago di Corbara, Scacco Matto 12 km van de route. Te laat ben ik op de camping na 171.5 km in 9.50 uur, gem. 17.43, max. 60 km. Hier ontmoet ik een "aardig„ Nederlands echtpaar, ze praten graag en veel. Het is donker en ik moet nog veel in het dagboek schrijven dus ga ik naar het overdekte terras en hier zit het stel ook. Al snel komt er `n tweede Nederlands sprekende dame bij het echtpaar aan tafel zitten, vraagt de dame van het echtpaar of ze even m`n pen mag lenen, die geef ik. Na `n kwartier wil ik verder schrijven en vraag m`n pen terug. Ze kijken mij heel verongelijkt aan maar geven toch de pen terug. Van de vrouw van het echtpaar kreeg ik geen goed woord meer en even later vertokken de dames. Als blikken hadden kunnen doden!!!. Gelukkig komt er, ik ben begonnen, weer een gesprek op gang met de man. Vertelt hij `n mooi verhaal, kort voor het begin van de vakantie rijdt z`n vrouw met haar fiets tegen `n paaltje, gelukkig nog geen 3 jaar oud, en de verzekering keert € 800 uit. Laat hij z`n vrouw met dat opgelopen frame naar Rome fietsen, levens gevaarlijk vind ik. Slaap heb ik voor geen meter na die inspanning van vandaag en dat moet ik ook niet meer doen zoveel km`s op een dag. Bij voorbaat en uit ervaring weet ik al dat het `n onrustige nacht wordt.

Dinsdag 3 juni

Toch een aardige nacht gehad en om halfnegen pas op de fiets. Eerst breng ik een bezoek aan Orvieto wat `n behoorlijke klim is. Dat is vanaf de camping gewoon 18 km klimmen. Daar gebruik ik pas het ontbijt, gisteren nergens brood te koop alle winkels dicht vanwege `n feestdag. Hier rondgekeken en om 11 uur vertrek ik. Dat klimmen wordt wel beloond, wat een schitterende afdaling naar Orvieto Scala maar dan alleen maar klimmen naar Ficulle. Ik kan mij niet herinneren dat ik sinds de eerste klim naar de Mont Ventoux zo moest zweten als vandaag. Na de regen van gisteravond en de zon vandaag en geen wind maakt de atmosfeer zeer vochtig vandaar dat zweten. Onderweg kom ik veel mensen tegen die op weg zijn naar Rome. Opvallend zijn leeftijd genoten die ik tegen kom op de racefiets en altijd in groepen. Het weer wordt spannend, ik hoor donder in de verte, het is er broeierig genoeg voor. De tent staat net en het begint te regenen niet mooi meer, het gaat steeds harder. Dit heb ik, op vakantie, nog nooit eerder meegemaakt. Op een gegeven moment drijft de tent in een enorme plas water, ik voel het grondzijl opbollen van het water. Snel ga ik op het luchtbed zitten want dat water is koud en dat ben ik niet meer gewend. Af en toe gluur ik naar buiten en zie steeds het zelfde, een gordijn van water. Wat `n geluid op de tent en het grondzijl gaat steeds boller staan, als dat maar goed gaat. De bui blijft gewoon boven de camping hangen want er is geen zucht wind. Eindelijk stopt het met regenen en blijkt dat ik gewoon op de verkeerde plaats sta. Snel de tas en de fiets uit de tent, haringen los en de tent 5 meter verder slepen en weer vast zetten. 10 minuten werk en ik sta droog. In de loop van de avond komt er een straffe wind en het onweer blijft. Voor ik ga slapen breng ik eerst nog extra scheerlijnen aan, je weet maar nooit. Om 9 uur ga ik plat. Vandaag wat rustiger aangedaan en „maar" 85.63 km in 6.00 uur, gem. 14.26 en max. van 55.

Woensdag 4 juni

Alles is nat en het is nevelig als ik opsta. Vroeg op de fiets, kwart over zeven, en de eerste stop is het centrum van Pienza. Van hier ga ik op het gemak naar S.Quirico dÒrcia en Torrenieri. Bij S.Giovanni d`Asso heb ik denk zitten slapen op de fiets want het gaat hier ouderwets fout. De eerste gedachte is, ik ga terug en neem de goede weg. Maar inmiddels is het aardig warm en de afdaling is adembenemend. Toch stop ik en draai om, maar kijkend naar wat ik gehad heb en dan tegemoet ga doet mij besluiten om de weg te vervolgen. Het is de weg langs de rivier de Arbia en eigenlijk te druk. Het betekent wel dat ik, wat de route betreft, niet in herhaling ga. Het doel is Siena waar `n camping is. Bij binnenkomst in Siena zie ik een bord camping nog 5 km nou het worden er wel 10 want ik fiets gewoon in een cirkel. Het is hier op de camping net `n pakhuis, voor de caravans is een betonnenplaat gereserveerd van ± 20 m˛ en dan staan ze rug aan rug of luifel aan luifel. Voor tenten is het iets beter maar er is geen m˛ vlak en ik moet het luchtbed aan een kant dan ook opvullen met alle denkbare bagage die in de tas aanwezig is. Bij het opzetten van de tent word ik nog verrast met `n regenbui van `n halfuur. Het is 4 uur als de tent staat en tijd voor een consumptie, één tonic € 6,- ik rol van de stoel van verbazing en besluit om hier, in dit café, geen druppel meer te drinken. Bij het buiten komen is het weer heerlijk droog en helder weer. De douche is koud en dat vind ik niet lekker zeker niet als je dat nooit koud doet. Heb ik onderweg eten gekocht en mij vergist, geen pasta maar soep, er zijn geen winkels meer open dus soep met brood. Is er nog `n kleine bar open en daar haal ik `n fles bier van 66 cl en nuttig die nog even voor het slapen gaan, 9 uur en het is donker. Vandaag warm weer, meer dan 30° heb ik gezien, geen wind, broeierig en in de middag wolkenvelden. 98.74 km in 5.58.30, gem. 16.52 en max. 63.3. Betrekt de lucht weer en het gaat ook hard waaien en onweren. De bliksemflitsen schieten door de lucht en ik moet bekennen dat ik dit schitterend vind en er van geniet. Waar draait dit op uit? Achteraf valt het erg mee en is er haast geen water gevallen, de wind weg en de lucht breekt weer.

Donderdag 5 juni

Paniek, bij het inpakken mis ik het dagboek, trappen op naar het overdekte terras waar ik het laatst heb zitten schrijven en bier drinken, geen boek op de tafel. Voor de tweede keer alle bagage overhoop en zweten als `n otter, geen dagboek, paniek alles voor niets geschreven en alle informatie kwijt van de gemaakte foto`s. Na enig heen en weer geloop en paniekerig gedoe besluit ik maar om mij er bij neer te leggen dat het zoek is. Ik ga maar wat later van de camping af tot het terras open is en daar dan vragen of het is gevonden. Breek ik de tent af heeft het de hele nacht boven op de tent gelegen, wel `n beetje vochtig geworden maar de blijdschap is er niet minder om. Vrij snel ben ik de stad uit en fiets over wegen met links en rechts velden met druiven teelt. Het barst in deze streek van de landgenoten die, vooral als ze van achteren naderen met de auto, toeterend groeten wat vooral komt door de klompen achter op de bobkar. Warm en broeierig is het dus, in Panzano, tijd voor koffie. Parkeer ik fiets en kar op een plein tegenover een café en kijk wat rond en wie zie ik zwoegend omhoog komen het dorp in, het meisje uit Alkmaar die ik eerder heb ontmoet. Deze keer maar naar haar naam en leeftijd, dat laatste met een list, gevraagd, NATASJA, 31 jaar. Ik zeg in het gesprek gewoon en terloops, ik heb ook een paar dochters van jou leeftijd en dan is het ijs snel gebroken. Samen, op mijn uitnodiging, drinken we koffie en wisselen onze ervaringen uit van de laatste dagen. De plannen van de komende dagen komen ook ter sprake en opeens krijgt Natasja haast. Bij onze eerste kennismaking, enige tijd geleden, ging alles heel relaxt bij Natasja maar nu begint ze zowaar iets van haast te krijgen nu ze van mijn terugreis plannen hoort. Ze is al een tijd onderweg en verlangt denk naar Alkmaar. Heel belangstellend is ze als ik haar vertel van de OADbus die ik heb geboekt en alle informatie die ik daar over heb schrijft ze over . Dat lijkt haar ook wel wat en de datum van aankomst in Alkmaar wordt zelfs al genoemd. Later hoor ik vertellen dat ze nogal veel pech heeft gehad onderweg en dat ben je gauw zat. Na Greti heb ik per ongeluk, of toch weer haast, de route verlaten. Onbewust heb ik het bord Florence gekozen wat betekend dat er weer meer verkeer is. De bewegwijzering voor fietsers is bedroevend hier in Italië. In Florence rij ik zelfs een aantal km`s over de autostrada, mag zeker want de politie die mij voorbij gaat haalt mij er niet af. De camping is, wat plaats betreft, nog minder dan die van de afgelopen nacht. Hier is het net `n pakafdeling van `n fabriek, stapelen maar. Als haringen in `n ton, gelukkig ben ik nog aardig op tijd maar die na mij komen rest niet anders dan een plaats met een helling percentage van 15 %. Evenals de afgelopen nacht moet ik weer alle beschikbare bagage gebruiken om het luchtbed enigszins horizontaal te krijgen. Vandaag warm weer, weer 30°+, 83.70 km in 5.16.30 uur met een gem. van 15.86 en een max. van 65.5.

Vrijdag 6 juni

Gisteravond onder het nuttigen van te veel bier `n paar uur zitten praten met `n jonge man uit Utrecht en voor het eerst van z`n leven op een camping. Er is hier namelijk verhuur van complete tenten. Nog nooit zo gezellig geweest als nu en ik ga vaak alleen op vakantie maar altijd in hotels, zijn z`n woorden. Werkt in een boekwinkel, de Sleghte in Utrecht. Pas om 8 uur uit de te warme slaapzak. Rond om mij heen zijn ze aan het opbreken en even overweeg ik om de tent op `n betere plaats neer te zetten maar ik heb vannacht goed geslapen, het is nog maar voor een nacht, dus laat ik het zo. Lekker vers brood halen in de kampwinkel met `n geweldig stuk kaas, € 4,--. Ik kan net zo goed in het restaurant van de camping gaan ontbijten denk ik want dat is voordeliger, alleen heb ik dan niet zo`n lekker stuk kaas. Lopend ga ik naar het centrum van Florence, ± 25 minuten lopen. Kijk en geniet en constateer dat het hier een stuk schoner is dan in Rome. Ook hier zie je rond om je heen duizend jaar geschiedenis met al die imposante gebouwen. Net als in alle plaatsen kan ik genieten van de vele verschillende mensen die hier rond lopen, daar kan ik uren naar kijken. Het enige wat mij in die grote steden zo tegenstaat is de verdrievoudiging van de prijzen van de consumpties. Zit ik op `n terras en bestel `n kop koffie zet de ober `n glas vruchtensap voor mij neer, dat heb ik dus niet besteld, even later komt hij met de bestelde koffie en ziet het sap en wil het weer meenemen maar ik heb dorst en zeg laat maar en drink het op. Krijg ik, samen met de koffie een rekening van € 10,--. Opdat moment denk ik dat hij dat gewoon expres gedaan heeft en dat ik belazerd ben. De eerste gedachte is geen ijs straks maar dat is geteut natuurlijk want ik ben op vakantie en wil niet zo erg zuinig doen. Net als in Rome is ook hier het zuid Afrikaanse legioen veelvuldig aanwezig. Ze proberen je van alles aan te smeren. In Rome was dat net zo. Daar kocht ik wat souvenirs voor dochters en kleindochter, eerst 2 kruisjes bij een stalletje maar ik moet er 4 hebben dus 2 bij een ander en daar wil ik niet meer betalen als bij de vorige wat ik hem duidelijk maak, de koop gaat niet door en ik loop naar de volgende die luid wordt gewaarschuwd door de verkoper die niets verkocht. Werken ze allemaal voor een bedrijf of hoe zit dat?. De Duomo mag ik niet in want ik loop in korte broek, jammer. Onvoorstelbaar vind ik de bedelaars, hoofdzakelijk vrouwen met `n klein kind op hun arm. Is dat werkelijk nodig in een land als Italië? Persoonlijk vind ik het mensonterend. Van 10 tot 6 uur heb ik door de stad gelopen en genoten van alles rondom mij heen. Morgen nog 30 á 35 km fietsen naar Figline waar de opstapplaats is van de bus naar huis. M`n opzet -zonnebril op een terras laten liggen, stom.

Zaterdag 7 juni

De laatste dag. Op de camping een goede kaart gekocht zodat ik niet verdwaal. In de routeboeken kan ik niet vooruit kijken en dat heb ik nodig want het eindpunt van vandaag staat niet in het boek. De camping is op `n steenworp afstand van het beeld van MichelAngelo. Op het plein bij het beeld ben ik alle twee de avonden lopend heen gegaan en heb daar zitten genieten van, ook hier, het spel tussen de Afrikanen en de politie. Hier verkopen ze, of proberen dat, voornamelijk fotokopieën van beroemde meesters. Deze platen liggen op straat en als de politie komt doen ze die heel snel in een zelf gemaakte kartonnen map en lopen dan nonchalant in de rondte. Kwart over zeven al uit de slaapzak of is het van de slaapzak, de nacht was zo warm dat ik er alleen maar bovenop gelegen heb. Heerlijk laatste Italiaanse ontbijt gehaald in de winkel met `n halve liter koude melk dan kan ik er de komende uren weer tegen. Afscheid genomen van die mevrouw uit Den Haag of is het Scheveningen, ik weet het niet goed meer. Ze is met de auto en heeft haar fiets, `n Bontekoe, dat is een oud Haags merk, meegenomen maar ik heb die alleen maar voor de tent zien staan en verdenk haar van meer praat dan daad. Een raakvlak hebben we wel daarom begint ze steeds, voor mij vaak ongelegen, tegen mij te praten. Ze vertelde steeds hetzelfde. Ze heef ook `n paar klompen bij zich maar, in tegenstelling tot mij, loopt ze daar niet op maar staan ze te pronken voor haar tent. De rit naar Figline neem ik alle tijd voor, ik heb de hele dag de tijd. Wel flink klimmen en dan als beloning een afdaling met een maximum van, eerlijk waar, 70.2 km op een mooie brede weg met vloeiende, overzichtelijke en ruime bochten. Machtig gevoel is dat als je de fiets zo kan laten gaan en de remmen niet hoeft te gebruiken. Natuurlijk veel te vroeg in Figline en enkele uren doorgebracht in een park met `n echtpaar wat ook naar huis gaat. Tegen vertrektijd de weg gevraagd naar de albergo waar de bus vertrekt, zitten we er zowat boven op, is aan de overkant van het park. Half acht moeten we weg maar door de te late aankomst van de bus, komt een van de chauffeurs melden, is die uitgesteld tot elf uur. De bagage mag vast de bus in, de bobkar mag ik compleet laten, en wij moeten ons nog `n paar uur vermaken. Het echtpaar, de namen ben ik helaas vergeten, zijn enige jaren geleden in Figline op vakantie geweest en weten een gezellig plein met terras en daar hebben we de resterende tijd doorgebracht. Precies om 11 uur vertrekken we naar huis. Totaal heb ik 2858 km gefietst.

Klaas Groot.

---

Dank aan ieder die dit weer mogelijk maakte, Willy, Sonja, voor de boekhouding, Aart als vervanger en Nella die daardoor wat meer thuis moest zijn en ieder die ik vergeten ben.

---

Vond u dit verhaal de moeite waard en heeft u het met plezier gelezen maak dan € 5,- over naar een goed doel van eigen keuze.