De andere verhalen van Jan Boonstra:
Donghae-Pusan
Een rothond
Monsterrit door België en Nederland
Dunmarra
Trondheim-Oslo
Onyang
Het bergpaadje
Revanche
Van Inchon naar Pusan
Brandenburg
Oost Thailand
Water
De eerste dag in Japan
Door Denemarken
Voor het eerst in Korea
In de regen
De rivier door
Over de Oodnadatta Track.
Met de fiets op de trein
Het nachtleven van een toerfietser.
|
Van Inchon naar Pusan
Een verhaal van © Jan Boonstra.
Het komt regelmatig voor dat medewerkers in het baggerbedrijf van het ene
werk direkt naar het andere werk gaan, zonder dat er een verlofperiode tussen
zit. Dat gebeurde in 1994 ook in Korea. Het baggerschip voer van Inchon naar
Pusan, 4 man deden de afstand van 475 km in de auto, eentje vloog en ik ging op
de fiets. Ik zou daar 2 dagen over doen, dacht ik...
Om 5 uur 's ochtends vertrok ik. De verschrikte receptioniste, die (denk ik)
nog nooit om die tijd iemand in fietsbroek had uitgecheckt, kwam spontaan naar
buiten om me uit te wuiven. Het was nog donker, maar de dageraad hing al in de
lucht. Ik hoefde niet bang te zijn voor kuilen en hobbels, want de eerste 10 km
kende ik goed als deel van het vaste parcours voor mijn regelmatige
trainingsrondje. Het werd licht en om 7 uur reed ik door Suwon. Ik herinnerde me
weer allerlei details van mijn fietsvakantie door Korea van vorig jaar (toen
deze stad twee maal op mijn route lag) en ik kreeg meteen weer het
vakantiegevoel. Het ging lekker. Heel goed zelfs. Toen ik na 85 km m'n eerste
koffiepauze nam, kreeg ik stoute plannen om meer te doen dan de 250 km die ik
gepland had. Maar direkt na de koffie kwam de eerste lekke band. Een half uur
later de 2e. Daarna de 3e. En de 4e. Dat schoot niet op natuurlijk en om 12 uur
was ik nauwelijks 40 km verder toen ik voor de zoveelste keer m'n band plat
voelde gaan. Het was steeds de voorband en dat was verdacht. Het bleek aan het
wiel te liggen. De gaten werden door de velg van binnenuit gemaakt. Ik kon daar
tijdelijk wel iets aan doen, maar de bandenplak en de plakkers waren inmiddels
ook op. En al m'n reserve binnenbanden lek.
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij, ook hier in dit kleine dorp,
halverwege Chonan en Chongju, ver van enige fietsenwinkel. Er kwam een aantal
mannen rond de fiets staan. Dat is helemaal niet vreemd in Korea en ik krijg
altijd de zelfde vragen, te beginnen met: "Where you come from?" Ik had al
"Nederland" voor in m'n mond, toen de eerste vraag bleek te zijn: "Are you a
Christian?" Eentje voerde het woord en vervolgde: "We - group - seminar - all
Christian" en wees naar een gebouwtje dat een inmens groot neonverlicht kruis
torste. Ze hadden alle begrip voor mijn problemen en overlegden druk. Ik dacht
dat ze een oplossing hadden, maar de woordvoerder zei: "You come and eat with
us?". De zoete broodjes die ik in Inchon had gekocht stonden me nogal tegen, dus
ging ik op de uitnodiging in. Ik werd meegenomen het dorp in. We kwamen bij een
heel oud Koreaans huis. Zoals de typische bouwstijl is, waren hier ook een
aantal vertrekken, die alle op een binnenplaats uitkwamen. De typische dakpannen
daken en de lemen muren maakten het helemaal authentiek. Een groep van zo'n 30
vrouwen en mannen, jong en oud, zaten verspreid over de vertrekken en de
binnenplaats te eten. Ik werd gastvrij onthaald en kreeg rijst, curry en Kimchi
(typisch Koreaans) geserveerd. Ik werd bestookt met vragen door deze
vriendelijke mensen. "Do you believe in God?". Voordat ik daarover na kon denken
had ik al "Yes" gezegd, iets anders was trouwens onmogelijk tussen al deze blije
mensen. "Hallelua!" was de reaktie. Ook was er een oplossing voor mijn probleem.
Iemand zou mij en de fiets in een pick-up truck naar een fietsenmaker in het
eerstvolgende stadje brengen. Of die rit nu apart voor mij werd gemaakt of dat
hij toch die kant op moest, was mij niet duidelijk. Veel haast hadden ze ook
niet, maar dat vond ik niet erg. Ik had toch al de hoop opgegeven om de volgende
dag in Pusan te kunnen arriveren. Vol dankbaarheid verliet ik deze praktizerende
Christenen. Na een ritje in de truck door een mooi landschap werd ik geloosd
voor een fietsenwinkel. Samen met de fietsenmaker werden de nodige reparaties
uitgevoerd en de banden geplakt. Om 4 uur stond ik weer op de stoep, met twee
keiharde banden en een redelijke zekerheid dat de problemen verholpen waren. Ik
ging m'n plan trekken. Omdat ik een goed bed en bad, een westerse menukaart en
een goed ontbijt voorgeschoteld wenste te zien, moest ik een grotere stad
uitzoeken als doel. Dat werd Taejon, wel een beetje uit de route, 40 km verderop
en dat was een mooie afstand om de rest van de middag te vullen. Ik vond daar
een goed hotel.
|